ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΛΟΥΔΙΤΕΣ ΚΑΙ Η ΨΗΦΙΟΠΌΙΗΣΗ.Η έννοια του κράτους στη Δύση είναι μια νοητή εικόνα η οποία λειτουργεί ως πολιτικός εγγυητής της κοινωνικής συνοχής με σκοπό το κοινό καλό και υπ αυτή την έννοια η ψηφιοποίηση των διαδικασιών που απελευθερώνουν την φυσική παρουσία του πολίτη στις συναλλαγές του με το κράτος ως εικόνα, δεξιώνεται εύκολα ως διαδικασία από τους νεωτερικούς ανθρώπους της Δύσης οι οποίοι μέσω της ελαστικότητος της συνειδήσεως των την κατανοούν και την υποστηρίζουν καθότι αναγνωρίζουν ότι η εφαρμογή της λειτουργεί προς το γενικό συμφέρον της κοινωνίας και συνεπώς και προς το δικό τους.Στην καθ ημάς Ανατολή λείπουν αφ ενός το εξατομικευμένο άτομο, το άτομο δηλαδή ως ανθρωπότυπος με εσωτερικότητα, και ως εκ τούτου με δυνατότητα δεξιώσεως, και αφ ετέρου η ίδια η δυνατότης της εικονοποιήσεως, η μετατροπή δηλαδή της εξωτερικής πραγματικότητος σε εσωτερική εικόνα.Ο ελληνικός λαός μένει στη εντύπωση, δηλαδή στο περίγραμμα των πραγμάτων και αδυνατεί να πάει με τη σκέψη του στη ουσία τους, γιατί ακριβώς δεν διαθέτει εσωτερικό χώρο να ξεδιπλώσει τη σκέψη του και να αναδημιουργήσει την εξωτερική παράσταση ως εσωτερική ψυχική εικόνα για να την αναλύσει και να την κατανοήσει.Το πρόβλημα όπως αναφέρει ο Andre Green ένας διάσημος Γάλλος ψυχαναλυτής στην αγγλική έκδοση του βιβλίου του "On private madness" (Στην ιδιωτική τρέλα) ξεκινάει από το γεγονός ότι καλούμεθα να κατανοήσουμε την εξωτερική πραγματικότητα που είναι μία, με έναν εαυτό που είναι δύο, δηλαδή συνειδητός αλλά και ασυνείδητος συγχρόνως.Και στο βαθμό που ασυνείδητες δικές μας εικόνες προβάλλονται στη εξωτερική πραγματικότητα, την αλλοιώνουν με αποτέλεσμα να νομίζουμε ως αληθινά πράγματα του εξωτερικού κόσμου, τις ασυνείδητες εσωτερικές δικές μας εικόνες, τις οποίες ο εαυτός μας προβάλει προς τα έξω ως άμυνα γιατί δεν μπορεί να τις διαχειριστεί εσωτερικά.Με τον τρόπο αυτό καταλήγουμε να μπερδεύουμε το μέσα με το έξω, δηλαδή να μην μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι δικό μας, και τι είναι του κόσμου. Να μην κατανοούμε δηλαδή ότι όταν θυμώνουμε με το παραμικρό και βρίζουμε κάποιον απέναντι μας ότι δεν αποκλείεται να βρίζουμε ουσιαστικά μια δική μας εικόνα προβεβλημένη επάνω του, την οποία ο οργανισμός μας πρόβαλε προς τα έξω γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί την εσωτερική εναντίωση που του δημιουργούσε από πιθανές προγλωσσικές τραυματικές βρεφικές του εμπειρίες.https://www.youtube.com/watch?v=apzXGEbZht0Αυτό το φαινόμενο, στη θεωρία της ψυχανάλυσης ονομάζεται concrete thinking (συμπαγής σκέψις) και εκφράζει την αδυναμία διαχωρισμού του πραγματικού από το φαντασιακό λόγω βλάβης της πνευματικής ικανότητος εικονοποιήσεως που διαθέτει ο εαυτός, ο οποιος όπως στον ύπνο μας έτσι και στον ξύπνιο μας, μας μιλάει με εικόνες.Η φυσικότης η οποία χαρακτηρίζει την ζωή των προνεωτερικών λαών όπως του δικού μας, λαών που δεν πέρασαν Αναγέννηση, που δεν κατάφεραν δηλαδή να δημιουργήσουν εσωτερική χωρητικότητα ως πεδίο σκέψης και ανάλυσης εικόνων, η οποία βοηθάει στον διαχωρισμό της εξωτερικής συμπαγούς πραγματικότητος, από τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο των συμβολικών εικόνων, δυσκολεύει την μετάβαση στην εποχή της ψηφιοποίησης καθώς η αλλαγή πεδίου νοήματος από το φυσικό (μάτι να δει και χέρι να πιάσει) στο νοητό (εσωτερικές ψηφιακές εικόνες) στους ανθρώπους που έχουν ως συνεκτικό ιστό το αίμα, την εντοπιότητα, και τη συγγένεια, δημιουργεί το λεγόμενο άγχος χωρισμού.Μοιάζει με το φαινόμενο που παρατηρήθηκε στην πρώτη βιομηχανική επανάσταση όπου οι άνθρωποι (Λουδίτες) έσπαγαν τις μηχανές καθώς πίστευαν ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά και θα πεθάνουν.Τηρουμένων των αναλογιών οι σύγχρονοι Λουδίτες διακατέχονται από την ίδια ψυχολογία.Χρειάζεται κατ' αρχάς η συνειδητοποίηση και η διάγνωση του προβλήματος.Σε τι υστερούμε σε σχέση με όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας; τι έχει η Δύση που δεν έχουμε εμείς;Και μήπως η λογική πάνω στην οποία βασίστηκε η Δύση για αυτό τον διαχωρισμό πραγματικού από φαντασιακό υπάρχει και στη δική μας κουλτούρα και απλώς για λόγους ιστορικούς δεν έχει μέχρι τώρα γονιμοποιηθεί;Αν συμφωνήσουμε στο ότι η Δύση μέσα από την ανακάλυψη της τρίτης διάστασης, αυτή της προοπτικής, κατάφερε ενδοβάλοντας την να δημιουργήσει τον ανθρωπότυπο του Υποκειμένου, του ανθρώπου δηλαδή με εσωτερική χωρητικότητα ως πεδίου σκέψεως και αναλήψεως της ευθύνης της πράξεως που απορρέει από αυτήν, παράλληλα με την θρησκευτική του πίστη, τότε μπορούμε αρχίζοντας από την παιδεία να καταστρώσουμε ένα πρόγραμμα μαθημάτων στη βάση της δημιουργίας αυτού του ανθρωπότυπου του υποκειμένου με συνείδηση και δυνατότητα ανάληψης ευθύνης προς τους ξένους, και όχι μόνο προς τους συγγενείς.Να φτιάξουμε δηλαδή τον ανθρωπότυπο του υπευθύνου υποκειμένου γιατί τώρα έχουμε τον ανθρωπότυπο του ομαδικού ανθρώπου του κλειστού στην εντοπιότητα και τη συντεχνία του ο οποίος αναγνωρίζει ευθύνη μόνο απέναντι στον γνωστό, τον συντοπίτη τον κουμπάρο και τον συγγενή με αποτέλεσμα να πολεμά όποιο μέτρο πιστεύει ότι του καταστρέφει τα ιδιοτελή προσωπικά του μερικά συμφέροντα έναντι των συμφερόντων του συνόλου.Ο κλειστός ομαδικός άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για το συμφέρον της κλειστής δικής του ομάδας ποτέ για το γενικό κοινό καλό. Αυτό είναι το πολιτισμικό πρόβλημα της Ελλάδος η μερικότης των συμφερόντων των ομάδων πάνω από το γενικό συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας η οποία καταστρέφει το συνεκτικό της ιστό και δεν μας επιτρέπει να διαμορφώσουμε κράτος με τη Δυτικού τύπου έννοια.Παραμένουμε ασάλευτοι στην νοοτροπία του μερικού συμφέροντος των Μαυρομιχαλαίων της Καλαμάτας οι οποίοι δολοφόνησαν τον Καποδίστρια επειδή ήθελε να βάλει κανόνες και φορολογία σε όλους και να μπορεί να φτιάξει και ένα σχολείο στη Θράκη για να πηγαίνει και το παιδί του Θρακιώτη να μαθαίνει γράμματα, κάτι που για τους Μαυρομιχαλαίους ήταν αδιανόητο.Να πληρώσουν οι Καλαματιανοί για να πηγαίνει το παιδί του Θρακιώτη στο σχολείο; που ακούστηκε αυτό. Τα λεφτά από το τελωνείο της Καλαμάτας έπρεπε πάση θυσία να μείνουν στην οικογένεια. Έτσι το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να σκοτώσουν τον Καποδίστρια.Τα ποσοστά των κομμάτων του λαϊκιστικού τόξου στη χώρα μας, δείχνουν ακριβώς τον ανθρωπότυπο του προνεωτερικού ομαδικού ανθρώπου, αυτού δηλαδή χωρίς εσωτερική χωρητικότητα και δυνατότητα ανάληψης ευθύνης προς τον άγνωστο, με αποτέλεσμα "να πιστεύει" για να αποφύγει "να σκεφθεί".Είναι το πίστευε και μη ερεύνα της καθ ημάς Ανατολής, σε αντιδιαστολή με το πίστευε και ερεύνα της Δύσης.Ο άνθρωπος αυτός ταυτίζεται εύκολα με όποιον του παρουσιάσει μια φανταστική λύση στο πρόβλημά του και τον απαλλάξει από το να σκεφθεί ο ίδιος, καθώς δεν διαθέτει εσωτερικό χώρο δεξίωσης, αλλά ούτε και δυνατότητα συμβολοποιήσεως, και ως εκ τούτου διαχωρισμού της εξωτερικής πραγματικότητος από την ψυχική φαντασίωση.Θεωρεί ως εφικτό και πραγματικό ότι φαντασιώνεται.Αυτή είναι η αναλλοίωτη εκλογική πελατεία των λαϊκιστών, που μας κάνει να απορούμε πως μετά από τόσα δεινά που μας βρήκαν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο ποσοστό το οποιο ακολουθεί την ίδια νοοτροπία του "να μην αλλάξει τίποτα" ως δογματική αλήθεια μοναδικού τρόπου ζωής.Εκεί οι άνθρωποι αυτοί ακουμπούν τον εαυτό τους γιατί δεν έχουν την δυνατότητα να τον χωρέσουν εσωτερικά.Το θέμα συνεπώς δεν είναι να κατηγορούμε ανθρώπους.Το θέμα μας είναι να κατανοήσουμε την ανθρωπολογική και ψυχολογική διάσταση του προβλήματος.Οι σύγχρονοι Λουδίτες θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σαμποτάρουν τη ψηφιοποίηση του κράτους όπως έκαναν και με τα ΚΕΠ.Μας λείπει το μοντέλο του νέου άνθρωπου, του υποκειμένου και της ευθύνης, που θα υποστηρίξει την ψηφιακή τεχνολογία της νέας εποχής.Ο Μεσαιωνικός ομαδικός άνθρωπος που ζει δογματικά σε ένα φανταστικό ασάλευτο κόσμο, είναι γιατί δεν αντέχει να ενσωματώσει τον πραγματικό..Τον αναζητεί προβολικά σε μια ανύπαρκτη σταθερότητα έξω του, δογματικά, και φαντασιακά, γιατι δεν έχει που να βάλει τον πραγματικό, που συνεχώς αλλάζει και τον τρελαίνει.Ο τρόμος αυτών των ανθρώπων για την αλλαγή που την βαφτίζουν κατ ευφημισμό προοδευτική δύναμη και δίκαιη ανάπτυξη για να την ξορκίσουν, είναι γιατι δεν έχουν που να την χωρέσουν, και είναι αυτός ο ίδιος φόβος της αλλαγής που τους μετατρέπει σε τέρατα όποτε πάρουν στα χέρια τους την εξουσία, με την ιστορία να μετράει τα ερείπια και τα πτώματα που αφήνουν στο πέρασμα τους.Και για να κλείσουμε με κάτι αισιόδοξο.Ο δημιουργικός χρόνος ως χρόνος ψυχικός και βιωματικός δεν μετριέται με το ρολόι, με αποτέλεσμα να μπορεί να κάνει άλματα μέσα σον ιστορικό χρόνο του ρολογιού.Αυτό σημαίνει ότι η πολιτιστική εξέλιξη ενός λαού μπορεί να κάνει άλματα σε σχέση με κάποιον άλλο λαό που προπορεύεται και μάλιστα και να τον ξεπεράσει.Έχουμε το παράδειγμα του κινηματογράφου, ανακαλύφθηκε στην Γαλλία αλλά άνθισε στην Αμερική.Εύχομαι λοιπόν από καρδιάς να καταφέρουμε ως χώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι η Λογική πάνω στη οποία βασίστηκε και άνθισε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι ανακάλυψη της δικής μας κουλτούρας και αν την υιοθετήσουμε, ίσως πάψουμε να παραλογιζόμεθα με αποτέλεσμα αντί να πηγαίνουμε οι μισοί πίσω και οι μισοί μπροστά, και να μένουμε διαχρονικά καρφωμένοι στη ίδια θέση, φροντίζοντας ο καθένας το μερικό οικογενειακό και συντεχνιακό του συμφέρον, να πάμε για μια φορά όλοι μαζί μπροστά ενωμένοι με σκοπό το κοινό καλό.Καλή χρονιά να έχουμε.