Μπα. Αντίστροφα διδακτική ήταν. Για μένα καλότατη μεν αλλά αποκαλύφθηκε στους διπλανούς μου ένα χουνέρι απο τα λίγα. Οι αντιδράσεις εκατέρωθεν ήταν όλα τα λεφτά. Από την μία ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί που έγινα άθελά μου κοινωνός γεγονότων που δεν ήθελα να μάθω. Κι από την άλλη είχα μια διεστραμμένη φιλομάθεια να δω πώς αντιδρούν άνθρωποι υπό τέτοια πίεση. Αν ήμουν η κοπέλα δεν θα ήθελα να μάθω ότι του είμαι λίγη ή βαρετή. Αυτό θα μετέθετε το βάρος από κείνον σε μένα. Πάλι ανώφελο θα ήταν. Γιατί αν τον αγαπούσα σημαίνει ότι έδινα τον καλύτερο μου εαυτό κι επομένως (με την συλλογιστική την άνω) ο καλύτερός μου εαυτός δεν επαρκεί. Επομένως η σχέση δεν έχει μέλλον. Πού καταλήγουμε; Oμολογώ ότι το "πετάω το μπαλάκι για να με χωρίσουν" (που δεν το σκέφτηκα) είναι ένα σατανικό κίνητρο κι ίσως το ουσιαστικότερο. Σου λέει "αφού με τρώει ο κώλος μου τι μπαίνω σε μονογαμικές σχέσεις; Ας βγω λοιπόν μια και καλή και αν ξαναμπώ να μου τρυπήσεις την μύτη."Οπότε και η "εκδίκηση" του να τον κρατήσει και να τον κάνει να φτύσει αίμα ίσως είναι όντως μεγαλύτερη ένδειξη κυριαρχίας από το να τον χωρίσει; #skeftomaiplagia