Διαβάζω την εξομολόγηση και νιώθω σαν να ακούω τον εαυτό μου. Παρόλο που δεν είμαι 30, αλλά 24, ζω την ίδια ακριβώς κατάσταση. Ο κάθε γονιός έχει όνειρα για το παιδί του, άσχετα αν αυτά πραγματοποιηθούν ή όχι στην πορεία. Με λίγα λόγια, θέλει το καλύτερο. Όταν πριν από 2 χρόνια τελείωσα το Πανεπιστήμιο και ξεκίνησα να ψάχνω δουλειά, έστελνα βιογραφικά παντού: από call center μέχρι μεσιτικά γραφεία. Στο διάστημα της αναμονής για απάντηση, άκουγα τα εξ αμάξης κυρίως από τη μητέρα μου, η οποία με κατηγορούσε ότι δεν κάνω τίποτα, ότι δεν θέλω να δουλέψω, ότι είμαι εκτός πραγματικότητας και άλλα "κοσμητικά". Το πιο αξιοπερίεργο που μου έχει τύχει σε συνέντευξη για δουλειά είναι να κοιτάει ο υπεύθυνος το βιογραφικό μου και να μου λέει: "Έχεις κάνει πολύ καλές σπουδές, έχεις αρκετά πτυχία από γλώσσες και πολλά προσόντα, αλλά θα μου κοστίσεις πολύ για να σε προσλάβω".Τελικά, όσο πιο πολλά "χαρτιά" έχεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεις μια θέση εργασίας. Και τι κάνεις γι'αυτό; Ρίχνεις τα μούτρα σου και πας σε μια δουλειά παντελώς άσχετη με το αντικείμενο σπουδών σου, που δεν σου αρέσει και σε πληρώνουν 300€ και να είσαι ευχαριστημένος (όπως συνήθως λένε) ή κάθεσαι άπραγος και περιμένεις να έρθει η δουλειά των ονείρων σου, ενώ παράλληλα υφίστασαι την γκρίνια, το βρίσιμο και την ψυχολογική βία των γονιών σου, με αποτέλεσμα να φθείρεσαι σιγά-σιγά;