#6. παω σε συναυλίες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αρχικά με πήγαιναν και μετά φυσικά συνέχισα μόνη μου. Την αρχή χρονικά θα το έβαζα κάπου στο '88-'90. Σε άπειρες στην Ελλάδα κι ευτύχησα να δω και κάποιες στη Βρετανία. Ξαφνιάζομαι πραγματικά απ' αυτό που λες γιατί θεωρώ πως δεν είναι καθόλου αμερικανόφερτο ούτε κατοπινό του 2000. (αλήθεια πως σου ήρθε αυτό; πόσο χρονών είσαι; ) Όταν η συναυλία είναι καλή ο κόσμος θέλει να εκφράσει τον ενθουσιασμό του. Για την ακρίβεια δεν είναι μόνο ενθουσιασμός όσο σε κάποιες περιπτώσεις αν είσαι τυχερός, έκσταση. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να εξωτερικεύσουν αυτήν την περίσσια των συναισθημάτων και τον ενθουσιασμό τους και να επιδοκιμάσουν ταυτοχρόνως τον καλλιτέχνη που τους έφερε σ'αυτήν την κατάσταση. Άλλοι μπορούν και σφυρίζουν. Άλλοι τσιρίζουν. Άλλοι κανουν το ουυυυ που να αναφέρεις. Υπήρχε πάντοτε. Όπου υπάρχει ενθουσιασμός υπάρχει και ου.
