#2 Προφανως ανησυχεις για το πώς θα δικαιολογησεις τη διαλυση του "τελειου γαμου" σε εναν κοινωνικο περιγυρο που σας θεωρει το "τελειο ζευγαρι". Περισσότερο θα έπρεπε να ανησυχεις για τα επόμενα "αρνητικά" σου -που ο σύζυγός σου θα εφεύρει για να σε κάνει να νιώθεις ανεπαρκής και εξαρτημένη από την "υπομονή" του να σε ανέχεται - ενώ ταυτοχρόνως θα ικανοποιεί τα σαφή σαδιστικά του ένστικτα. Δεν ειναι ζηλεια ουτε ενδιαφερον ουτε-φυσικα- αγαπη αυτό που σου δείχνει αλλά καθαρός σαδισμός. Θα χρειαστεί να μιλήσεις με κάποιον ειδικό σε αυτά τα θέματα, φρόντισε όμως να μην το μάθει διότι δεν θα σε αφήσει -δεν είναι βλάκας να χάσει τον έλεγχο που ασκεί πάνω σου. Εντόπισε ένα ή δυο άτομα στο περιβάλλον σου τα οποία ή τον έχουν ήδη πάρει χαμπάρι και δεν τα ακούς ή είναι αρκετά οξυδερκή και εχέμυθα για να καταλάβουν τι γίνεται και να σε στηρίξουν. Προσπάθησε να κάνεις τις παρατηρήσεις του "δημόσιες" : δεν είναι κακό να πει μπροστά σε κόσμο "μα πώς ειναι τα χέρια σου έτσι ; δεν έκανες μανικιούρ;" έχεις μάρτυρες και τον ξεμπροστιάζεις γιατι αυτή ΔΕΝ είναι μια φυσιολογική δήλωση. Πάρε βοήθεια και άρχισε να δυναμώνεις τον εαυτό σου για να αποκτήσεις αυτονομία. Είναι απαραίτητη για να φύγεις από μια σχέση σαδισμού και εξάρτησης. Διότι αυτό έχεις και όχι τον "τέλειο γάμο". Και αν τίποτα από όσα είπαμε εδώ δεν σε πείθει, σκέψου ότι τα πράγματα- ό,τι και να κάνεις εσύ όσο τέλεια και να γίνεις- θα γίνονται πάντα διαρκώς και συνεχώς χειρότερα, μέχρι να εξαφανιστείς κατω από το εκτυφλωτικό φως της λαμπρής και αψεγάδιαστης προσωπικότητας του συζύγου σου.