Λοιπόν δεν έχω κάτι να σχολιάσω κάτι στις σημερινές ερωτήσεις, αλλά επειδή έχω μισό μήνα να γράψω κάτι (πότε δε μπορώ, πότε απλώς δεν έχω κάτι να πω), δράττομαι της ευκαιρίας να να σχολιάσω δύο πρόσφατες επιστολές με παρόμοιο θέμα (και όποια άλλη αναλόγου προβληματισμού): Γυναίκες που τερμάτισαν εγκυμοσύνες που ήρθαν σε δύσκολες και ακατάλληλες φάσεις της ζωής τους, και το ξανασκέφτονται τώρα που έφθασαν τα 30 ή τα 40 χωρίς απογόνους ακόμη.Θα το προσεγγίσω σχετικά ελαφρά, ωστόσο η αναλογία μου φαίνεται ταιριαστή:Λοιπόν είμαι σε εστιατόριο με διάθεση για γαλαντομίες και γαστριμαργικά όργια. Και φέρε και τούτο, και δώσε και τ'άλλο, και δεύτερη μερίδα από εκείνο και πάει λέγοντας. Έρχομαι κάποια στιγμή και γκώνω, βασιλεύει το μάτι μου, ξάφνου το η ιδέα του φαγητού με αναγουλιάζει. Κάνω σήμα για λογαριασμό, κι επειδή έχω αφήσει μισό μηνιάτικο, μου τον σερβίρουν με συνοδεία εκπληκτικής σπιτικής μηλόπιτας "κερασμένη από μας". Σπρώχνω ευγενώς μακριά το πιάτο, καθώς και μόνο η θέα φαγητού μου προκαλεί αποστροφή, πληρώνω και σέρνομαι σπίτι.Την άλλη μέρα έχω χωνέψει εντελώς, τα ντουλάπια μου είναι άδεια, το ψυγείο εκκλησία, το ταμείον είναι μείον γιατί τα έφαγα όλα χθες κι είναι και τέλος του μήνα, έχω ξαναπεινάσει τρελά και κοιτάζω με λιγούρα κάτι κονσέρβες του 1996. Μου έρχεται στο μυαλό η μηλόπιτα και λέω "Αααχ τέτοιο μυρωμένο αριστούργημα, δωρεάν, χάρισμα, κι εγώ να το αρνηθώ! Δυο μπουκίτσες να είχα τώρα!" Και μουτζώνομαι.Το ζήτημα είναι να έχω στο νου μου ότι αφού το γλυκό μπορούσα να το φάω μόνο τη στιγμή που μου το προσέφεραν, δεν έχει νόημα να στεναχωριέμαι. Εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα. Δεν θα ήταν απόλαυση, θα ήταν μαρτύριο. Κράμπα στο στομάχι θα πάθαινα.Ναι, το παιδί δεν είναι τάρτα και όλα αυτά είναι κάπως μονοδιάστατα, αλλά η ουσία είναι να μην κρίνουμε επιλογές του μακρυνού παρελθόντος με κριτήρια τωρινά. Όπως όταν γουργουρίζει το στομάχι σου δε μπορείς να κρίνεις τι έκανες όταν είχες παραφάει. Ήσουν σε άλλη φάση, είχες άλλες ανάγκες και, όπως πολλοί επεσήμαναν, αν τότε είχες επιλέξει αυτό που τώρα κρίνεις σωστό, μπορεί τριπλάσιες φορές να αναρωτιόσουν "τι θα γινόταν αν είχα επιλέξει το άλλο".Και, σε αντίθεση με τη μηλόπιτα, που δεν έχει λόγο στο τι θα γίνει, το παιδί θα είχε επίσης υποστεί τα επακόλουθα της ανετοιμότητας και ανωριμότητας εκείνης της εποχής. Είναι αφενός απόλυτα κατανοητός ο τρόπος που αισθάνεστε, αλλά δεν έχει κανένα νόημα να βάζετε τον εαυτό σας σε αυτή τη θέση.
