Δεν ξέρεις τί έχει να κάνει ο άλλος την άλλη μέρα. Δεν ξέρεις αν αυτές οι δύο ώρες ύπνο λιγότερες μπορεί να κοστίσουν ένα σημαντικό λάθος στη δουλειά (αν είναι πχ. γιατρός). Και για αυτό το λόγο, είναι καλό να σεβόμαστε το "όχι" του άλλου, και να μην το παίρνουμε προσωπικά (ότι δηλαδή δε θέλει να βγει μαζί μας), εκτός αν έχουμε στην πραγματικότητα από αλλού τέτοιες ενδείξεις. Αντίστοιχα, αυτός που λέει το "όχι" πρέπει να σέβεται ότι οι άλλοι είναι ελεύθεροι να διασκεδάσουν με τον τρόπο που θέλουν, και έχουν κι αυτοί τις ζωές και τις υποχρεώσεις τους (άσχετα αν ξυπνάνε στις 12 το μεσημέρι). Με δυό λόγια, και οι δύο φιλενάδες έχετε άδικο. Αυτή κακώς σε πιέζει, κι εσύ κακώς χαλιέσαι. Το να ζηλεύουμε ο ένας τον άλλο είναι λιγάκι φυσικό και ανθρώπινο. Αν εγώ είμαι με το ρολόι στο χέρι όλη την ώρα, και ο άλλος αρντάν όλη τη μέρα, φυσικά και θα μου άρεσε να ήμουν στη θέση του (συνεχίζοντας να έχω τα χρήματα και τις ανέσεις που έχω τώρα που δουλεύω, προφανώς). Το να βάζουμε τον εαυτό μας πρώτο, όταν έχουμε να ανταποκριθούμε σε υποχρεώσεις την επόμενη μέρα από τις οκτώ, επίσης. Κανέις δε θέλει να ξυπνάει με πονοκέφαλο, με την τσίμπλα στο μάτι, με πόνο στο στομάχι από τα κερασμένα σφηνάκια και να έχει και ένα οκτάωρο δουλειάς μπροστά. Δεν το αντέχουν όλοι. Μπορεί να κάνει μια άλλη κίνηση ευγένειας για να ευχηθεί στη φίλη, ας πούμε να πάνε μια άλλη μέρα για καφέ. Το να υποφέρεις χωρίς ουσιαστικό λόγο και να βάζεις τον εαυτό σου "δεύτερο" δε σε κάνει καλύτερο φίλο. Και προσωπικά δε θα μου άρεσε καθόλου να έβγαινα για τα γενέθλιά μου και να σκέφτομαι "κοίτα τώρα, η φίλη μου η Τίτίκα μπορεί και να είναι στραβωμένη, γιατί έχει αύριο νωρίς ξύπνημα". Μπορώ να την δω και κατόπιν εορτής.