Παρακολουθώ τις συζητήσεις γύρω από το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού και έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Όλες καταλήγουν στις ίδιες προτάσεις για την επίλυση του προβλήματος: παροτρύνουν τα παιδιά να μιλήσουν στους γονείς και στους δασκάλους τους και θέτουν το θέμα της ύπαρξης ψυχολόγου στα σχολεία. Κατά την ταπεινή μου γνώμη και οι δύο αυτές προσεγγίσεις είναι λάθος.Και γιατί το πιστεύω αυτό; Πρώτον γιατί τα παιδιά που είναι θύτες ή θύματα σχολικού εκφοβισμού είναι κατά μεγάλο ποσοστό παιδιά που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με το κοντινό τους περιβάλλον για διάφορους ψυχολογικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν. Πιστεύω ότι αν αυτά τα παιδιά μπορούσαν να επικοινωνήσουν δεν θα υπήρχε καν το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού.Επίσης νομίζω ότι ένας ψυχολόγος που θα κάθεται όλη μέρα σε ένα γραφείο του σχολείου και θα βαράει μύγες περιμένοντας κάποιον μαθητή να τον πλησιάσει ,δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά μιας και το παιδί που δέχεται το σχολικό εκφοβισμό, θα διστάσει να «τσαλακώσει» κι άλλο την εικόνα του στους συμμαθητές του δείχνοντας το φόβο του και την ανάγκη του για βοήθεια.Για μένα η λύση είναι μία:Να προστεθεί μάθημα συναισθηματικής νοημοσύνης και διαχείρισης συναισθημάτων από εξειδικευμένους ψυχολόγους στα σχολεία ώστε να πάρουν τα παιδιά τις βάσεις για να γνωρίσουν τον εαυτό τους και το πώς να επικοινωνούν με τους ανθρώπους γύρω τους. Έχω πολλές αναφορές να παραθέσω για το πόσο σημαντική είναι η διαχείριση των συναισθημάτων στα παιδιά αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. Αν κάποιος από σας συμφωνεί μαζί μου και έχει την γνώση και τα μέσα να δημιουργηθεί κάποιος μοχλός πίεσης προς οποιονδήποτε αρμόδιο ώστε να βάλλουμε ένα μικρό λιθαράκι προς την επίλυση του προβλήματος παρακαλώ ας σχολιάσει.
