#5 Αν κάποιος ήταν *πραγματικά* ανίκανος να αγαπήσει, ξέρεις τί θα πάθαινε; Θα πέθαινε το άλλο δευτερόλεπτο. Γιατί; Γιατί δεν θα τον συνέδεε τίποτα με τον κόσμο, και όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα. Ούτε η ανάγκη του να φάει, πόσο μάλλον να μιλήσει και να σχετισθεί. Οπότε όχι, δε συμβαίνει. Όμως, αυτό που υπάρχει είναι διαβαθμίσεις στην αγάπη και στην ποιότητα της αγάπης που νιώθουμε, ανάλογα με το παρελθόν, τις εμπειρίες, την ιδιοσυγκρασία και τις επιθυμίες μας. Μπορεί να έχουμε πληγωθεί και να είμαστε "ψυχροί", δηλαδή η αγάπη να κατευθύνεται στο να προστατέψουμε τον εαυτό μας από το ενδεχόμενο κακό που μπορεί να μας κάνει ο άλλος. Μπορεί πάλι να έχουμε σφάλλει ανεπανόρθωτα στο παρελθόν (ή έτσι να πιστεύουμε), και να είμαστε "θυσιαστικοί" (βλέπε τα σοφά πανάρχαια αρχέτυπα: Ελληνίδα Μάνα, Παρατημένη Γκόμενα), δηλαδή η αγάπη να κατευθύνεται ολοκληρωτικά στον άλλον αδιαφορώντας για έναν (συνήθως "ανάξιο") εαυτό, ο οποίος παίρνει αξία μέσα από αυτό που προσφέρει, είτε σε κάποιο σύζυγο, είτε στα παιδιά, κλπ. Η "αγνή" αγάπη είναι σχεδόν τόσο δυσεύρετη όσο η έλλειψη αγάπης, και έχει να κάνει με τη σύνδεση που νιώθουμε με τον κόσμο, χωρίς ανάγκη ανταπόδοσης (είναι η ίδια η ανταπόδοση του εαυτού της). Τότε, η "ψυχρότητα" γίνεται απόσπαση και ελευθερία, και η "θυσιαστικότητα" έλεος. Συνήθως έχουμε κομμάτια αγνής αγάπης, ανακατεμένα με κομμάτια πληγωμένης αγάπης. Ο στόχος έγκειται να είμαστε με κάποιον σε παρόμοιο επίπεδο με εμάς, ώστε να μπορεί να γίνει ανταλλαγή συναισθημάτων και αγάπης, και τυχόν πληγές να μπορούν να αποτελέσουν αρχή δημιουργικής εξέλιξης, και όχι καταστροφής.
