Η κατάσταση της ελληνικής δισκογραφίας και γενικότερα του ελληνικού τραγουδιού αφορά τους πάντες, όχι μόνο τον Γιώργο Νταλάρα.Ανύπαρκτες εταιρείες, ελάχιστες νέες παραγωγές, φτωχό επίπεδο, μηδενικές πωλήσεις, καλά τραγούδια που δεν φτάνουν ποτέ στο φως κλπ. Η πλειοψηφία του κόσμου, φαίνεται να μην ενδιαφέρεται καν για το τραγούδι.Ακόμα και των αμφιβόλου ποιότητας δίσκων που στηρίζονται έντονα από τα ΜΜΕ (διαφημιστικά σποτ κλπ), το μοναδικό κέρδος είναι μερικά παραπάνω views στο YouTube.Μία παρατήρηση. Οι πωλήσεις του περιοδικού "Δίφωνο" είχαν πέσει αισθητά ήδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, ανεξάρτητα από τον Γιώργο Νταλάρα.Πάντως το "Δίφωνο" έκανε τις περισσότερες πωλήσεις του, όταν φιλοξένησε στο εξώφυλλό του τον Γιώργο Νταλάρα. Τόσο τη δεκαετία του '90, όσο και (με διαφορετικά μέτρα & σταθμά) τη δεκαετία του '00.Στο δια ταύτα ο Γ. Νταλάρας τους τελευταίους μήνες, εκτός από τις προσωπικές του συναυλίες σε θέατρα της Ελλάδος... κυκλοφόρησε στη δισκογραφία τη συνεργασία του με τη συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης, σε μελοποιημένα έργα του Καβάφη ("The Kavafis Project"). Συνεργάστηκε με τις Dulce Pontes και Noa σε μουσικές της Μεσογείου. Έκανε διεθνή περιοδεία με Ρεμπέτικα τραγούδια, σε περίφημα θέατρα/συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης, Αμερικής κλπ ("Rembetiko Unplugged"). Και τώρα... Βιτάλη & Γλυκερία στην καλύτερη μουσική σκηνή της Αθήνας.Με λίγα λόγια (και λίγη υπερβολή), ο Γιώργος Νταλάρας εξακολουθεί να κάνει μόνος του, όσα κάνουν όλοι οι υπόλοιποι εκπρόσωποι του ελληνικού τραγουδιού μαζί.