Είχα παρόμοια εμπειρία με τη δική σου. Δουλεύαμε μαζί και κάθε πρωί έφευγα καταχαρούμενη για το γραφείο! Δεν είχα σκοπό ούτε να πω ούτε να δείξω το παραμικρό γιατί είχα καταλάβει ότι δεν υπηρχε περίπτωση να γίνει κάτι μεταξύ μας. Όμως όταν ενημερώθηκα ότι επίκειται η απόλυσή μου και μπροστά στον τρόμο ότι δε θα τον ξαναδώ ποτέ, με έπιασε τρέλα. Το να μείνω άνεργη ηταν μεγάλο πλήγμα αλλά θα το ξεπερνούσα, το να φύγω χωρίς να μάθει ποτέ πώς ένιωθα γι'αυτόν δε μπορούσα να το διανοηθώ. Μάζεψα ό,τι ίχνος κουράγιου μου είχε απομείνει και με τρεμάμενα γόνατα του ζήτησα να πάμε για καφέ μετά τη δουλειά. Δέχτηκε, νομίζοντας ότι θέλω να μιλήσουμε για το γεγονος της απόλυσης. Αφού αναλύσαμε όλα τα εργασιακά και ενώ κόντευε η ώρα να φύγουμε, του το ξεφούρνισα, τραυλίζοντας σχεδόν. Πήρε ένα τόσο στενάχωρο ύφος που στιγμιαία το μετανιωσα. Του εξήγησα ότι δεν περίμενα κάτι απ'αυτόν και ότι ήθελα απλά να το βγάλω από μέσα μου. Τελικά όλα καλά, το γελάσαμε το θέμα - μου είπε ότι κάτι είχε καταλάβει βέβαια - και γενικά φέρθηκε άψογα. Ένιωσα όπως κι εσύ ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω μου. Τις επόμενες μέρες περάσαμε πολύ καλά - φρόντισε να δουλεύουμε περισσότερο μαζί και ήμασταν και οι δυο πιο χαλαροί και άνετοι. Έτσι έγινε λιγότερο δύσκολος κι ο αποχωρισμός. Λίγο καιρό αφότου έφυγα με πήρε τηλέφωνο και με καλεσε στο χριστουγεννιάτικο πάρτι του γραφείου. Πολύ ωραίος τύπος, χάρηκα τρομερά που βρήκα το κουράγιο και το έκανα.