Αν ζούσες στο εξωτερικό, εκτός κι αν η εμφάνισή σου ταίριαζε σε μεγάλο βαθμό στους εκεί «γηγενείς» και η εκφορά του λόγου σου στην εν λόγω γλώσσα άγγιζε το επίπεδο τους, θα ήταν εξαιρετικά πιθανό (για να μην πω 10 στις 10 περιπτώσεις) να σε ρωτήσουν πρώτα οι άλλοι από πού είσαι. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να πει κανείς "δε θεωρώ ότι με χαρακτηρίζει απαραίτητα ότι είμαι Έλληνας", αφού έχεις (έχω, έχουμε) τις διάφορες προσλαμβάνουσες της χώρας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, κάπου βαθιά εγγεγραμμένες (και δεν μιλάω -απαραίτητα- για τα "επιφανειακά" στερεότυπα, που καθόλου μπορεί να μην ακολουθείς εσύ, εγώ ή ο/η οποιοσδήποτε, ακόμη κι αν ο/η οποιοδήποτε είναι hardcore fan του διεθνισμού). Νομίζω πως το θέμα της παρανόησης ή μάλλον της διαφορετικής αντίληψης για το τι μας περιγράφει η γράφουσα έγκειται στο γεγονός ότι μεταφράζω το «και λέω» στο «κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον και λέω την καταγωγή μου» πιο «ανοικτά» ενδεχομένως, απ’ ότι η ίδια αναφέρει. Δηλαδή το «και λέω» μπορεί να σημαίνει 1. το λέω αφού προκύψει στην συζήτηση, όχι ξεκάρφωτα 2. το λέω αφού ερωτηθώ. Και εφόσον η κοπέλα δεν φαίνεται να έχει καταγωγή από άλλη χώρα, αφού η πληροφορία αυτή προκαλεί (τουλάχιστον) έκπληξη στους άλλους, ίσως το θέμα της έτερης χώρας να προκύπτει από μία συζήτηση που αφορά στο ... «που είναι το χωριό σου;», «από ποιο μέρος της Ελλάδος έχεις καταγωγή;» (εξακολουθούν να μην μού φαίνονται σπάνιες σαν ερωτήσεις).Παρ' ολ' αυτά οι πληροφορίες που δίνει η γράφουσα είναι, όντως, κάπως συγκεχυμένες και ανοικτές προς άλλες μεταφράσεις.