Εχθές είχα αφήσει πίσω μου μια ξεθεωτική ημέρα και ακολουθούσε άλλη μία με ξύπνημα χαράματα. Περιμέναμε όρθιοι δύο ώρες στην αρένα, ξενέρωμα μεγάλο μέχρι να ξεκινήσει-πτώματα όχι αστεία. Οταν φευγαμε, με το μεγάλο μπούγιο, το πανηγύρι με τα βρώμικα είχε όντως στηθεί έξω, αλλά η αλήθεια είναι πως απο τόσους που έβλεπα, μόνο έναν είδα να ψωνίζει και χάρηκα για τους υπόλοιπους-όχι επειδή είμαι χορτοφάγος, αλλά ήμουν επηρεασμένη κι εγώ απο τις εικόνες βασανιστηρίων των ζώων. -μάλιστα αστειευόμενη φυσικά, φανταζόμουν τον Μ. να βγαίνει έξω με ένα τεράστιο ξύλο και να καταστρέφει τους πάγκους με τα κρέατα όπως ο Ιησούς με τους εμπορικούς πάγκους στην Ιερουσαλήμ (οκ μου είχε φανεί πολύ αστείο) Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χθεσινή βραδιά, και όχι λόγω κούρασης. Ο Morrissey ακτινοβολεί, τον θεωρώ θρύλο, δεν βρίσκω λέξη για αυτό που αισθάνθηκα χθές, πρέπει να επινοηθεί κάποια ειδικά για αυτόν. Ελπίζω να τον ξαναδούμε γερό, έχει πολλά να δώσει .