στο βαθυτερο σημειο της θαλασσας, στο αχανες μπλε του υγρου στοιχειου που σε τετοια βαθη γίνεται μαυρο.. στην μεγαλυτερη και ισχυροτερη σιωπη του κοσμου.. και εκει θα καθομουν ακινητη, ανασκελα μεσα στο νερο κοιτώντας την επιφανεια που δν θα εφτανε το ματι μου.. κ απλα σιωπη, γαλήνη, οτι ομορφότερο και τρομακτικότερο υπαρχει για μενα.. καμια μυρωδια, κανενας ηχος, καμια εικονα, καμια επαφη.. μονο νερο.. αγνο και εξαγνιστικο. και μετα στο σπιτι μου γυρνώντας να σκεφτομαι αυτην την επαφη την πρωτόγονη, τν ευτυχισμένη, την ιδονικη σχεδον...