Απολαυστικο αρθρο!Ο πατερας μου στο σπιτι ειχε πολλες κασετες 8-track, οι περισσοτερες με ελληνικα λαϊκα. Μονο μια ειχε αυτο που λεγαμε "ξενη μουσικη" - και δεν ηταν αλλη απο ενα ευπεπτο αλμπουμ του Paul Mauriat.Το Ιl etait une fois nous deux του 1977 εγινε το πρωτο αλμπουμ που αγαπησα - ειχα θεοποιησει απο μονοψηφια ηλικια κομματια πνιγμενα στα στρινγκς και τα πνευστα, και μονο μετα απο χρονια καταλαβα οτι θεωρουνταν φτηνες διασκευες γνωστων επιτυχιων της εποχης.Κι ομως, χωρις προκαταληψη και ενοχη πια, πιστευω οτι αυτες οι ενορχηστρωσεις ηταν ευφανταστες, με προσωπικη δυναμικη και καταφερναν να ξεφυγουν απο την ετικετα της στειρας επανεκτελεσης. Ο ηχος ειναι τοσο γεματος, καθως ολων των ειδων τα οργανα συνεννοουνται αψογα για να κρατησουν τις αρχικες μελωδιες, αλλα και ταυτοχρονα να βγαλουν ενα αποτελεσμα διαφορετικο και πρωτοτυπο, που δε θα ενοχλησει αν δεν το αφησεις, θα ειναι ανωδυνο και ευχαριστο στο αυτι και τελικα μπορει να σου προσφερει και χαλαρωση. Αυτος δεν ηταν και ο σκοπος της lounge αλλωστε;