Το ανθρώπινο λάθος το καταλαβαίνω, ακόμα και την ανθρώπινη στιγμιαία βλακεία καταλαβαίνω. Την αδιαφορία δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα. Ο εγκέφαλός μου αρνείται να την επεξεργαστεί και να τη δικαιολογήσει. Με τι καρδιά ένας άνθρωπος συνεχίζει ανέμελα τη ζωή του, όταν έχει καταστρέψει μια ολόκληρη οικογένεια? Ίσως με την ίδια καρδιά που πέρασε τόσο "ανέμελα" το κόκκινο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
