Η απουσία του αντρικού τρόπου σε έναν άντρα πολιτικό μπορεί να πυροδοτήσει την χλεύη όλων των πολιτκών προς το πρόσωπο του ενώ η απουσία του γυναικείου τρόπου από μια γυναίκα όχι. Διιότι δεν υπάρχει γυναικείος τρόπος ως ζητούμενο, ως αναγκαιότητα, ως μια στέρεη καθαρή και αναγνωρισμένη συμπεριφορική δομή, η απουσία του οποίου να είναι μεμπτή. Στην πολιτική το ζητούμενο, είναι αυτό που αναγνωρίστηκε στις 3 παραπάνω προσωπικότητες: λεβεντιά, παλικαριά, ανδρεία. Έννοιες που συνδέονται με το αντρικό φύλο και με προέλευση προ της όποιας φεμινιστικής συνειδητοποίησης στην Ελλάδα. Έννοιες που για να αντικατασταθούν από τέτοιους όρους ώστε να "αποφυλοποιηθούν", θα πρέπει σχεδόν συνομωτικά και με καταστασιακό στυλ οι γυναίκες να τους επιβάλουν. Θα πρέπει δηλαδή να γράφουν οι γυναίκες την ιστορία, τουτέστιν και να ισχύσουν κάποιες φορές. Εαν ποτέ μια γυναίκα υπερισχύσει είναι σαν να υπερισχύουν όλες. Είναι απίστευτο το πόσο πολύ αγαπήθηκε η Μερκούρη από τις Ελληνίδες. Η υπολοχαγός Νατάσα πήρε παράσημο ανδρείας μεν, όντας μουγκή δε. Παραμόνο όταν στο τέλος μίλησε, ψέλισσε κλαίγοντας ως μάνα κυριώς, "παιδί μου"... Το ενδιαφέρον για την συζήτηση σε αυτήν την ταινία είναι ότι ενώ παίρνει ένα αντρικό παράσημο με έναν όρο μη αποφυλοποιημένο η ηρωίδα μέχρι και το τέλος δεν χάνει το φύλο της. Είναι η παθιάρα Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η αφωνία της ταυτίζεται με το τέλος του έρωτα και σπάει όταν βρίσκει τον καρπό του.Μπορούμε να δεχτούμε λοιπόν τον όποιο γυναικείο τρόπο χωρίς να πρέπει να θάψουμε το σεξ της γυναίκας; Μπορεί η γυναίκα λοιπόν, να είναι γυναίκα-αρχηγός όπως οι άντρες είναι πάντοτε αρχηγοί και οι αρχηγοί πάντοτε άντρες;Υπήρξε ή θα υπάρξει ας πούμε άραγε μια γυναίκα στην θέση του Μπελογιάννη; Όχι στην γενναιότητα της πράξης που ουκ ολίγα χαμένα στην σκιά της ιστορίας παραδείγματα θα υπάρχουν, αλλά στην ισχυρή εκείνη θέση που να αποτελέσει μοντέλο πολιτικής όντας όμως αυτή την φορά απλώς γυναίκα. Μπορεί να είναι μια γυναίκα σε μια θέση που να της επιτρέπεται η ηρωοποίηση με όνομα και πρόσωπο και όχι το απρόσωπο σύζυγος/χήρα του τάδε και κόρη του δείνα ή γυναίκες της Πίνδου, "παλικάρι", "λεβέντισσα", "μάχεται σαν άντρας"
