Μπήκα κατά τις 10.30 σε μια καφετέρια στο γυάλινο κτίριο (εμπορικό) της Κεντρικής Πλατείας της Κοζάνης. Ημουν με δύο συμφοιτητές μου... Βλέποντας την τηλεόραση σοκαρίστικα από τις εικόνες. Εκεινη τη στιγμή μόλις είχε συγκρουστεί και το δεύτερο αεροσκάφος. Θυμάμαι να με χαιρετουν οι συμφοιτητές μου ενώ εγώ είχα κολλήσει στην οθόνη. Οι υπόλοιποι θαμώνες συνέχιζαν τις συζητήσεις τους και ο μόνος που παρακολουθούσε μαζί μου ήταν ο μπουφετζής. Από ενα σημείο και μετά οποιος έμπαινε στο κατάστημα κολλούσε στην τηλέοραση. Γύρω στις 12.00 και μόλις έπεσε ο πρώτος πύργος είχαμε πλέον όλοι καταλάβει πως γραφόταν το ξεκίνημα μιας μαύρης σελίδας στην ιστορία. Ξέραμε πως ερχόταν πόλεμος. Ηταν ξεκάθαρο πως δεν θα έμενε έτσι κάτι τέτοιο. Ισως φτιαχτό ίσως και όχι σίγουρα θα είχε και συνέχεια. Η εικόνα του falling man με σημάδεψε. Με το πέσιμο και του δεύτερου πύργου οι ομοιότητες με τις χολυγουντιανές ταινίες ήταν πλέον διαπίστωση όλων. Πραγματικά όμως ούτε σε ταινία τέτοια τροπή. Η συγκεκριμένη μέρα ήξερα πως θα άλλαζε τον κόσμο όλο.
