Χωρίς να είμαι καλά-καλά θρήσκος, προσευχόμουν να βρεθούν ζωντανά αυτά τα παιδιά. Θες επειδή η εικόνα εξοικειώνει, θες από τη φόρτιση των ημερών, ή ακόμα επειδή φτάνω σε μια χ ηλικία και αυτοί οι τρισχαριτωμένοι άγγελοι της φωτογραφίας έμοιαζαν πολύ με τις κόρες που θα ήθελα να έχω. Ίσως αν γύριζαν αίσια στο σπίτι τους να έστελνα στο μπαμπά τους από ένα ρουχαλάκι από τη χαρά μου.Τώρα ξέρω ότι κάηκαν ζωντανές. Ξέρω ότι έχασαν η μία την άλλη, με ό, τι αυτό σημαίνει για δυο ομοούσια πλάσματα, που ξεκίνησαν από το ίδιο ζυγωτό και μεγάλωσαν καρμπόν, σαν από ένα χαϊδευτικό, καλόκαρδο και ευεργετικό πείραγμα της μοίρας. Ξέρω ότι έχασαν και τα εννιά τους χρόνια, ηλικία κατά την οποία στις μέρες μας είναι όλα πιθανά και δυνατά. Αφ' ενός είχαν όλο τον καιρό, αν ήθελαν, να γίνουν νομπελίστριες, αφ' ετέρου μέχρι το γήρας τους, στο span της ζωής τους, μπορεί να ανακαλύπταμε και το μυστικό της αθανασίας.Δεν είναι πολιτικό σχόλιο, θα το έλεγα για τον υπεύθυνο ακόμα κι αν ήταν μεθυσμένος οδηγός σε τροχαίο: με εξοργίζει η Συμμορία των Σαλτιμπάγκων που έδινε παχυλούς μισθούς σε δήθεν υπευθύνους πολιτικής προστασίας, που μόνη τους δουλειά ήταν να έχουν προνοήσει ώστε η Σοφία και η Βασιλική να ξέρουν πού να πάνε όταν θα ξέσπαγε η φωτιά στο Μάτι ή αν συνέβαινε το ίδιο στο Διακοφτό, στην Πάργα ή στη Θάσο. Αν τύχει και τους περάσει από το μυαλό ότι φταίνε γι' αυτό το συμπαντικό άδικο, το απωθούν με ταχύτητα κβαντικής διεργασίας και αρχίζουν να αμύνονται ρίχνοντάς τα στον εμπρηστή, στους κατοίκους (που πάντως πλήρωναν φόρους για πολιτική προστασία και σχεδιασμό) και στην κακιά την ώρα.Μακάρι κάποτε να συγχωρήσουμε εαυτούς και αλλήλους.