@ Parisios Διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με την τοποθέτηση περί γομαριών. Το να διεκδικεί κανείς αυτό που νιώθει ή πιστεύει ότι του αξίζει, ή αυτό που θέλει εν πάση περιπτώσει, δεν τον καθιστά αυτομάτως αναίσθητο και εγωιστή (ούτε αν είναι παντρεμένος/δεσμευμένος - υποψιάζομαι το σοκ σου αλλά καμία συμπαράσταση από μέρους μου). Σε περίπτωση, όμως, που τελικά προβεί στην αποκάλυψη αυτών των αισθημάτων - προς οποιαδήποτε κατεύθυνση - ή σε περαιτέρω αποφάσεις/πρωτοβουλίες σχετικά, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να επιφέρει μια γενικευμένη καταστροφή στη ζωή της ("να τα κάνει όλα μπουρδέλο"), σε διάφορα επίπεδα (εργασιακό, διαπροσωπικό, προσωπικό, οικονομικό ίσως ακόμα, κοινωνικό πιθανόν κλπ.), αν παρασυρθεί σε σπασμωδικές κινήσεις και αν επιτείνει με τις δικές της ενέργειες τον πανικό που αισθάνεται τη δεδομένη στιγμή. Αντίθετα, όλα αυτά μπορούν και να αποφευχθούν αν το χειριστεί με χάρη, ευφυΐα, δυναμισμό, διορατικότητα, ενσυναίσθηση και γνώση εν γένει (και κάποια ψυχραιμία θα προσέθετα). Γι' αυτό το λόγο, καλό είναι να ξεμπερδέψει μέσα της ολίγον τα συναισθήματά της και να βρει, έως ένα βαθμό τουλάχιστον, τον έλεγχο που έχει χάσει μπροστά σ' αυτήν την πρωτόγνωρη (για την ίδια) κατάσταση που αντιμετωπίζει. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν, προϋποτίθεται ενεργή και διαυγής συνείδηση του ατόμου, προφανώς. Μέχρι τα τριάντα της έπρεπε να έχει ήδη μια σχετική εμπειρία σε ζητήματα τέτοιας υφής, αλλά, όπως προείπα, κάλλιο αργά παρά αργότερα. Επί της συνέχειας της απάντησής σου, κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν προεξοφλεί ότι θα έχει αιώνιες τύψεις αν κάνει αυτό ή εκείνο ή ότι θα χάσει δουλειά ή/και άντρα, αν τελικά το προχωρήσει ερωτικά με τον συνάδελφο/προϊστάμενο. Εγώ τουλάχιστον δε συντάσσομαι με αυτήν τη θέση.Σχετικά με την ερώτησή σου, το κάθε συναίσθημα μας-παρέχει κάποια ενέργεια - όσο μεγαλύτερης έντασης, τόσο περισσότερη η διαθέσιμη ενέργεια. Το δε ερωτικό συναίσθημα είναι από τα πιο παραγωγικά συναισθήματα του ανθρώπου (τις περισσότερες φορές, αλλά δε γενικεύεται αυτό διότι άλλους τους καθηλώνει και τους ακινητοποιεί ίσως). Μπορεί λοιπόν να αξιοποιηθεί καταστροφικά ή δημιουργικά, ανάλογα με τις συνθήκες, την ωριμότητα του φέροντα και την ιδιαίτερη ψυχοπνευματική σύσταση κάθε ατόμου. Τα συναισθηματικά ταξίδια ναι μεν μας προσφέρουν συγκινήσεις (θετικά ή αρνητικά φορτισμένες), αλλά ταυτόχρονα μας εξελίσσουν κιόλας, και επιπλέον αν χρησιμοποιήσουμε αυτή τη διάθεση, την αίσθηση ολοκλήρωσης - όπως πολλοί βιώνουν ως απότοκη του έρωτα - , την κινητήρια δύναμη αυτών των νοημάτων (όλα αυτά και άλλα τόσα συνιστούν την ενέργεια) - του ερωτικού συναισθήματος, εν προκειμένω - σα μέσο ή σαν κίνητρο για να δράσουμε τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά (από το να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στη δουλειά μας μέχρι να φροντίσουμε τον εαυτό μας με μεγαλύτερη όρεξη και να μεταμορφωθούμε σε πιο γεμάτους, χαρούμενους, μα και ενδιαφέροντες για τους άλλους, ανθρώπους) με τρόπο καινούργιο/διαφοροποιημένο/λειτουργικότερο, θα έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε μια εκ πρώτης όψεως, ή και ουσιαστικά, δυσβάσταχτη κατάσταση σε μια εμπειρία ζωής από την οποία βγήκαμε κερδισμένοι. Είναι ωφέλιμο να το κάνουμε, σε κάθε περίπτωση, καθώς, όπως πάλι προείπα, συναισθήματα τόσο υψηλής έντασης μάλλον σπανίζουν και η διάρκειά τους είναι αμφίβολη. Δεν υπονοώ ότι δεν είναι δύσκολα συναισθήματα και περίπλοκη η κατάσταση της γράφουσας. Στα σύνθετα προβλήματα και στις περιπλεγμένες περιστάσεις, όμως, φαίνεται το βάθος και η δυναμική του κάθε προσώπου και εκεί μπορεί να σφυρηλατήσει την προσωπικότητά του, να εξελίξει τις δυνατότητές του· ακόμα και να διαμορφώσει τη ζωή του (ή τις προοπτικές της).