#2 Aυτό σου φταίει. Μάστιγα, αγαπητή μου : https://www.youtube.com/watch?v=tDZgi_lvRMwΑν δεν απαλλαγείς - πραγματικά και όχι προσποιητά - από αυτό το σύνδρομο, ξέχνα τα ρομάντζα. Ο κόσμος θα σε αποφεύγει όπως τους λεπρούς έως τα μέσα του εικοστού αιώνα. Χαλαρότητα στο φλερτ, και στις κοινωνικές επαφές εν γένει, δε σημαίνει (απαραίτητα) ούτε άκριτη διαθεσιμότητα, αλλά, βέβαια, ούτε και μειωμένη συμμετοχή ή αδράνεια. Σημαίνει ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ. #5 Εξαρτάται τι θέλεις. Αν θέλεις να τον κρατήσεις στις πιθανές σου επαφές με σκοπό κάποτε να επικοινωνήσετε είτε ερωτικά είτε ανθρώπινα, αλλά-και/ή αν θέλεις να του επιδείξεις με κάποιον τρόπο την αδιαφορία σου για αυτόν μετά τον χωρισμό σας και να το "παίξεις", καθώς λες, ωραία, άνετη, χαλαρή και μοιραία, προφανώς η διαγραφή του από το λογαριασμό σου δεν ενδείκνυται.Αν θέλεις, τώρα, να χειριστείς την εν λόγω κατάσταση κατά τρόπο τέτοιον ώστε να τα ξαναβρείτε (πιθανόν), χρειάζεται μεγαλύτερη μαεστρία. Αν ζητάς κάτι τέτοιο, στη δική σου περίπτωση και εφόσον τον έχεις διαγράψει εδώ και μήνες, θα μπορούσες να του στείλεις ένα sms με ένα αόριστο "Γεια. Τί κάνεις;" έτσι ώστε να βολιδοσκοπήσεις τη διάθεσή του. Από εκεί και έπειτα, αν καταλάβεις ότι δε διακατέχεται από αρνητικές σκέψεις ή αισθήματα για εσένα, αλλά είναι ενδεχομένως ανοιχτός για μια επικοινωνία μαζί σου, μπορείς - χωρίς να προβείς σε καμιά λεκτική αναφορά στο fb, στο delete ή σε οτιδήποτε πάνω σ' αυτό - να του ξανακάνεις friend request, just like that. Αν σου κάνει accept, the game is on again... Στη συνέχεια, προσεχτικά βήματα, καλή ψυχολόγηση του άλλου και άσ' το να πάει όπου είναι να πάει, χωρίς να σε απασχολεί και ιδιαίτερα. Το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό.#6 Διαφωνώ με την πρoσέγγιση της σκέψης σου, αγαπητέ/ή αποστολέα. Εγώ θα του απαντούσα "Μη σε σοκάρω αλλά υπάρχουν χριστιανοί που εργάζονται και την 25η του Δεκέμβρη (π.χ. εργαζόμενοι σε εστατόρια, bars, clubs κα). Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων που δουλεύουν όποτε τους καπνίσει, διότι είτε είναι ελεύθεροι επαγγελματίες χωρίς υπαλλήλους (πχ. καλλιτέχνες) είτε εργάζονται στο σπίτι τους, συνεπώς όλους αυτούς κανείς πέρα από τους ίδιους δεν τους καθορίζει τη συνάρτηση της (ποσότητας) εργασίας τους με τις ημερολογιακές αργίες. Γνωρίζω ουκ ολίγους από κάθε κατηγορία που ανέφερα που το πράττουν. Με χαρά θα μπορούσα να ανήκω (αν δηλαδή δε θα μπορούσα να πω ότι ανήκω ήδη) σε μια από αυτές.". Προς τί τα μίση και ο αλληλοσπαραγμός όταν το μυαλό είναι απλά ενεργοποιημένο και μπορεί να διεκπεραιώσει στο ακέραιο μια στοιχειώδη συζήτηση;