@ bagle Φυσικά, ενστερνίζομαι και τη μεταμοντέρνα θεώρηση του κόσμου και πράγματι πιστεύω ότι η ανθρώπινη κοινότητα και οι ιδέες της σε όλα τους τα είδη, με όλες τους τις προεκτάσεις, τις συναντήσεις, τις συγκρούσεις, τη διαπλοκή, την εξέλιξη και τη διασπορά τους προσλαμβάνουν μια χαοτική διάσταση. Η υποκειμενικότητα του ανθρώπου είναι αναντίρρητη, κατά την άποψή μου, και συνιστά τη λαμπρή βασιλική οδό της αυτοπραγμάτωσης. Το να μην έχεις πρόθεση να φέρεις τον κόσμο στα μέτρα σου αλλά να διαλέγεις τι θα σε βοηθούσε μέσα από αυτόν για να γίνεις καλύτερος, ανώτερος, ωραιότερος, πιο χορτασμένος, πιο ολοκληρωμένος ή εν πάση περιπτώσει να διαγράψεις την πορεία σου, όπως εσύ την εννοείς, κατά το δοκούν - και να συνεισφέρεις, αντίστοιχα, σ' αυτόν ό, τι εσύ νομίζεις ή κρίνεις καλό ή σκόπιμο (ή οτιδήποτε άλλο) - είναι μια μεγάλη κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος. Όπως και το να απαλλαγείς από την πίστη στην ύπαρξη της μίας και μοναδικής Αλήθειας, την οποία όλοι θα έπρεπε να πιστεύουν ή στην οποία με όποιον τρόπο να τείνουν, αλλά να αναγνωρίζεις ότι υπαρχουν διάφορες αλήθειες, ποικίλες οπτικές γωνίες, αμέτρητες ματιές και σκέψεις πάνω σε ένα, σε όλα, τόσες αλήθειες όσοι και άνθρωποι ενδεχομένως (γιατί όχι;), επίσης. Eίναι όντως κατάκτηση να δέχεσαι τις παρεκκλίσεις. Σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό το καθεστώς προκαλεί ασυνεννοησία (πόσα παραδείγματα θέλεις να σου φέρω; Στ' αλήθεια, ζητάς κάτι τέτοιο; Έλα, bagle, ευκολάκι... Αν και πιστεύω ότι έχεις ήδη πλείστα όσα στο μυαλό σου). Το να καταφέρνουν οι άνθρωποι να συνεννοούνται σε κάτι/σε πολλά/σε όλα (το τελευταίο μάλλον αδύνατον) χωρίς να προσβάλλουν ο ένας το άλλον ή να αλληλομειώνονται ή να σφάζονται (υπό τις προϋποθέσεις ίσως που αναφέρω στο 15:11 σχόλιό μου) είναι το στοίχημα. Αυτό όμως προϋποθέτει το διάλογο, εν γένει την επαφή, και την ανοιχτότητα στο διαφορετικό. Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία της συζήτησης. Σχετικά, τώρα, με την πιο επικεντρωμένη κουβέντα στη μεταφυσική και στην παροχή ενδείξεων/αποδείξεων και τα συναφή, ο καθένας μπορεί να προσκομίσει ό, τι θέλει και νομίζει ή και τίποτα αν δεν επιθυμεί ή δε διαθέτει. Σου έφερα ένα παράδειγμα και εσύ όχι μόνο δεν κατάλαβες εκείνο που εγώ εννοούσα με αυτό, αλλά μου έφερες ένα αντίστοιχο που μπορώ να το χρησιμοποιήσω πολύ άνετα εναντίον σου (εννοώ εναντίον της άρνησής σου στο βιωματικά αποδεκτό χωρίς άλλες αποδείξεις). Λοιπόν, μου λες πως δεν είναι ανάγκη να χάσεις ένα παιδί για να καταλάβεις ότι υφίσταται ο πόνος αυτής της απώλειας. Μπα; Πόθεν πώς; Eσύ μπορείς να αποδείξεις αυτή την ύπαρξη; Kάποιος αποκλειστικά και μονο αυστηρός ορθολογιστής θα σου αντιτείνει πιθανόν την αντίρρησή του. Eσύ με τί επιχειρήματα θα στηρίξεις αυτή την άποψη; Βεβαίως, με εμπειρικά - και λέγοντας εμπειρικά, σ' αυτήν την περίπτωση, εννοούμε εμπειρικά των άλλων. Δηλαδή, θα το στηρίξεις βασιζόμενος αποκλειστικά και μόνο στην ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ εμπειρία κάποιου/κάποιων άλλων ανθρώπων, την οποία μάλιστα εσύ δε θα έχεις βιώσει από πρώτο χέρι αλλά εξ' αντανακλάσεως! Και αυτό το δέχεσαι ως έχει. Αλλά δε δέχεσαι ως έχει το ότι κάποιος βλέπει το Θεό μπροστά του σε όραμα και συγκλονίζεται, για παράδειγμα, ή ότι κάποιος νιώθει το αίσθημα/την αίσθηση της μαγείας και συνεπώς μπορεί να πιστεύει σ' αυτήν. ΓΙΑΤΙ; Απάντηση : Γιατί, αγαπητέ/ή bagle, είσαι κι εσύ - μεταξύ άλλων πραγμάτων, διαστάσεων, στοιχείων - ένας φορέας υποκειμενικότητας και, έτσι, κάτι το δέχεσαι επειδή προφανώς με κάποιον τρόπο σε αγγίζει/το βλέπεις/μπορείς να το νιώσεις, και κάτι άλλο όχι. Καθαρά ορθολογικές αποδείξεις ή, όπως λες, ισχυρές ενδείξεις, δεν υπάρχουν. Ψάξε όσο θες. Aν είναι φυσικά φαινόμενα που υπόκεινται σε φυσικούς νόμους, αυτό ας μας το πει η έρευνα της φυσικής επιστήμης με αδιάσειστες ορθολογικές αποδείξεις - που κι αυτές με τη σειρά τους επιδέχονται κριτική με ανάλογα επιχειρήματα. Μέχρι να συμβεί αυτό, όμως, είναι ανοιχτό πεδίο. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Ο καθένας νομιμοποιείται εξίσου με οποιονδήποτε άλλον να το ερμηνεύει κατά το γούστο του και, αν θέλει, να πιστεύει ό, τι νιώθει και να γεννά ή να επεξεργάζεται όπως νομίζει όποια έννοια νομίζει. Το αν δε σου αρέσει εσένα είναι άλλο θέμα. Επίσης, νομιμοποιείται να το εκφράζει αυτό, χωρίς να είναι αναγκασμένος να προσκομίσει τίποτα. Το ότι εγώ ή κάποιος άλλος ενδέχεται να μην πιστεύει στο συναισθηματικό πόνο λόγω της απώλειας συγγενούς δεν εμπόδισε εσένα να το καταθέσεις ως εμπειρία ή πίστη σου (και επειδή μπορεί να θεωρηθεί επιστημονική φαντασία για εσένα ή για κάποιους η ανυπαρξία που λέω, έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά πετυχημένο στο επάγγελμά του άνθρωπο, με πλούτο εμπειριών, που διεξάγει μια ζωή που στο βαθμό που τη γνωρίζω εγώ θα τη χαρακτήριζα κανονική, να λέει με κάθε σοβαρότητα ότι προσωπικά δεν πιστεύει στα συναισθήματα και ότι αυτός δεν έχει/δεν είχε βιώσει ποτέ κανένα! Kαι, μετά από σχετική ερώτηση, ότι ούτε του λείπουν διότι δε γνωρίζει καν τι ακριβώς εννοούμε και γιατί όλος αυτός ο σαματάς. Υποκειμενικότητα, my friend. Αυτή η άβυσσος...). (Το παράδειγμα με το κλούβιο αυγό δεν είμαι σιγουρη ότι το κατάλαβα. Αν με αυτό εννοείς ότι με τις κοινώς παραδεδεγμένες αισθήσεις μας τεκμηριώνουμε κάτι, συμφωνώ, αλλά και αυτό επιδέχεται κριτική και αμφισβήτηση διότι, ως γνωστόν, τα φαινόμενα - ή οι προσλαμβάνουσες άλλων αισθητηρίων οργάνων μας - συχνά απατούν). Επίσημη κοινωνική σκηνή αποτελούν οι θεσμοί μιας κοινωνίας (για τη δική μας, εκπαιδευτικά ιδρύματα - από τη χαμηλότερη έως την υψηλότερη βαθμίδα -, Δικαστήρια, Κοινοβούλιο, Εκκλησία, ΜΜΕ κλπ.) καθώς και όποια άλλη σκηνή με εμβέλεια λόγου διαχεόμενη εθνικά, διεθνώς ή παγκοσμίως (αν μιλάμε για επίπεδο κάποιας οικουμενικότητας - το διαδίκτυο θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν τέτοιο ρόλο), αντίστοιχα. Το ότι το φαινόμενο που θίγουμε το συναντάμε συχνά και με λογιών λογιών μορφές (όπως πολύ σωστά λες), δε σημαίνει ότι είναι και απενοχοποιημένο ευρέως. Για να μιλήσω πιο άμεσα και με την ελπίδα να γίνω πιο κατανοητή, θα επιχειρήσω μια αλληγορία : Δέξου ότι εγώ, χωρίς να είμαι ηθοποιός, καταφέρνω με κάποιον τρόπο να ανέβω στην κεντρική σκηνή ενός μεγάλου κατάμεστου από κόσμο θεάτρου για να πω και να κάνω τα δικά μου (φαντάσου ένα νούμερο με λόγο, κίνηση ή/και ό, τι άλλο θες). Λοιπόν, δέξου και το γεγονός ότι μετά την πρώτη αμηχανία και τις ξαφνιασμένες πρώτες αντιδράσεις που θα δεχτώ εφόσον συμβαίνει κάτι το αλλόκοτο που δεν το περιμένανε (δηλ. εγώ), για κάποιον λόγο με αφήνουν εκεί επάνω να συνεχίζω και δε με αναγκάζουν να κατέβω είτε μέσω μιας αυστηρής επιπληκτικής παρατήρησης από κάποιον υπεύθυνο που να με εγκαλεί στην τάξη είτε δια της βίας. Μάλιστα κάποια στιγμή, ενθαρρυμένοι από αυτό, φαντάσου πως κι άλλοι αντίστοιχοι αυτοχρισμένοι γελωτοποιοί ή απλά γραφικοί τύποι ανεβαίνουν κι αυτοί εκεί πάνω και κάνουν τα δικά τους κι αυτοί. Κάποια στιγμή, το έργο αρχίζει· και βγαίνουν στη σκηνή και οι κανονικοί ηθοποιοί να ανεβάσουν το έργο που επισήμως παρουσιάζει εκείνη η θεατρική επιχείρηση. Οι ηθοποιοί αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν ένα μέρος μόνο της σκηνής (ασχέτως αν επισήμως υποτίθεται ότι προοριζόταν ολόκληρη γι' αυτούς) και όλη η παράστασή τους να προσαρμοστεί σ' αυτό το μέρος επειδή το υπόλοιπο έχει καταληφθεί από άλλους λιγότερο ή περισσότερο άσχετους, λιγότερο ή περισσότερο σοβαροφανείς κλπ (δηλ. εμένα και τους άλλους που με ακολούθησαν, ενθαρρυμένοι, για το δικό του λόγο ή όφελος ο καθένας). Το γεγονός αυτό και μόνο - δηλαδή ότι κανείς δε διαμαρτυρήθηκε (ή έστω σχετικά λίγοι) και τελικά κανείς δε με/μας κατέβασε, με συνέπεια να μας παρακολουθούν και εμάς ταυτόχρονα με τους κανονικούς ηθοποιούς και την κανονική παράσταση ή εκ περιτροπής ή μερικώς ή και καθόλου και απλά να μας ανέχονται - δε σημαίνει απαραιτήτως ότι στα μάτια τους εγώ νομιμοποιούμαι ούτε, πολύ περισσότερο, ότι δεν ενοχοποιούμαι. Διότι μπορεί να με ανέχονται/να με παρακολουθούν για πολλούς άλλους λόγους. Πρώτον, διότι μπορεί να με επέβαλε την τελευταία στιγμή με πλάγιο τρόπο - και καθ' όλα αθέμιτα - ο θιασάρχης/διευθυντής του θεάτρου κλπ. Δεύτερον, διότι μπορεί να με βρίσκουν χαριτωμένη, να με γουστάρουν με διάφορους τρόπους κλπ. Τρίτον, διότι ίσως (κρυφο)απολαμβάνουν να με βλέπουν για να με κουτσομπολεύουν. Τέταρτον, διότι είναι πιθανόν να με βρίσκουν αστεία/γελοία και να διασκεδάζουν μαζί μου. Πέμπτον, διότι ενδέχεται να διασκεδάζουν να με βλέπουν να ρεζιλεύομαι και να με κοροϊδεύουν μεταξύ τους ή ακόμα και να με γιουχάρουν ευθέως και μεγαλοφώνως (ακόμα, μπορεί μερίδα του κοινού να με ενθαρρύνει φωνάζοντας να συνεχίσω). Και οπωσδήποτε θα υπάρχουν και εκείνοι - συγκριτικά λίγοι, κατά την εκτίμησή μου - που θα με θεωρήσουν σοβαρότερο θέαμα από την κανονική παράσταση που εκ παραλλήλου διαδραματίζεται λίγο πιο πέρα. Αν δεν το κατάλαβες ακόμα, εννοώ ότι αν βγει σε μια κεντρική σκηνή κάποιος και όλα πάνω του κραυγάζουν περιθώριο, καθώς και στη συνείδηση της πλειοψηφίας του κοινού είναι περιθώριο (ασχέτως πως τελικά το αντιμετωπίζουν/ει ο καθένας από το κοινό), τότε αυτός ο κάποιος είναι περιθωριακός. Ακόμα κι αν καταφέρνει να παίζει συχνά πυκνά σε κεντρικές σκηνές και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, να αλληλεπιδρά με το κοινό (του). Όντως, γράφουμε μακροσκελέστατα σχόλια, πράγμα που δεν ξέρω κατά πόσον είναι δόκιμο, αλλά δε δυσανασχέτησα καθόλου (γι' αυτό εξάλλου και το έκανα) διότι η συζήτηση μεταξύ μας διεξήχθη καλά.