Το ποίημα αμάσητο.Είναι καταμεσήμερο της ζωής.Γιατί κρύβεις τους φόβους μέσα σε ένα αμάσητο Όχι,αστροφεγγιά των ματιών σε μια υγρή στιγμή ;Παραιτηθήκαμε από την ζωή πριν ακόμη καν φτάσει στο ναδίρ;Στα γρήγορα πρέπει να σου πω για την αγάπηπου σμίλευε γύρω από τους γοφούςδιάχυτες εικόνες σε όνειρα φυγήςμε την ψυχή να χαιρετάει αντίοσαν ελαφρό άρωμα στα χέριααλλά χωρίς αρκετή δύναμη το χαμόγελονα ανοίξει κάποιο χώρο στον χρόνο Είναι καταμεσήμερο, ματαιότητα της ηδονής πεθύμησεαλλά δεν μπορεί να τη χωνέψει, το ποίημα αμάσητο ξερνάει.
