#3Νομίζω πως μπορώ να καταλάβω πώς αισθάνεσαι γιατί έτυχε να ζήσω κι εγώ κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, μια παρόμοια εργασιακή πραγματικότητα, η οποία στην καλύτερη περίπτωση θύμιζε βυζαντινή καμαρίλα όπου πίσω από κλειστές πόρτες, ακόμα και σε διαδρόμους, εξυφαίνονταν συνωμοσίες και σχέδια εξόντωσης του “αντιπάλου” (όπως ακριβώς το ακούς, χωρίς διάθεση υπερβολής). Ατόφια κακία που λίγες φορές είδα στη ζωή μου και τρόμαξα για τα όρια των ανθρώπινων ικανοτήτων. Ο χώρος έμοιαζε καθημερινά με εμπόλεμη ζώνη όπου ο “εχθρός” δεν ήταν ένας κι ορατός αλλά πολλοί και μάλλον αόρατοι . Δεν έλεγαν ποτέ αυτό που σκέφτονταν, δεν μπορούσες να γνωρίζεις την επόμενη κίνηση. Ένα διαρκές παιχνίδι εξουσίας, δύναμης και ορίων. Αν, ως άνθρωπος, δεν είχες αναπτυγμένο ένστικτο ή εκπαιδευμένη ματιά για να ανιχνεύσεις καλογυαλισμένες προθέσεις και να μπορείς να ξεχωρίσεις την κακότητα που συνήθως ενδύονταν χαμόγελα προσποίησης και "συναδεφλικότητας", τότε ίσως, ήδη, και να κολυμπούσες ανυποψίαστος παρέα με τους καρχαρίες...ώσπου να φαγωθείς βεβαίως, κάποια στιγμή, ύπουλα και “πολιτισμένα”. Προπάντων “πολιτισμένα”...Παρέθεσα αυτή την προσωπική εμπειρία μόνο και μόνο για να σου πω ότι:Γνώρισα ανθρώπους υποχωρητικούς μπροστά στην κακία, ανθρώπους που αμύνονταν και ανθρώπους που προσπαθούσαν. Δεν ξέρω τί ωθεί κάποιον στην κακία. Μην αναζητάς πάντως την αιτία της. Εξολόθρευσέ την και προχώρα. Μην ξοδεύεις πολύ ύφασμα γι' αυτό το φόρεμα. Άσε τις υπερβολικές ευγένειες και καλοσύνες μαζί της και φρόντισε από' δω και στο εξής όταν χαμογελάς, να δείχνεις τα δόντια σου. Τουτέστιν, οριοθέτησε τον χώρο σου και μην αφήνεις την κακία να πάρει ύψος. Ψαλίδισέ την. Και το κυριότερο απ' όλα, μην αφήσεις την ψυχή σου να υποχωρήσει κάτω από το βάρος της επιθετικότητας αυτής της γυναίκας. Αξιοποίησε αυτή την εμπειρία που σου προσφέρει η ζωή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αχ αυτή η αγία ελληνική οικογένεια με την ανατροφή και τα μαθήματα συμπεριφοράς που παραδίδει στα παιδιά της...μπορεί να με στείλει στον άλλον κόσμο.
