Συγχρόνως σκέφτομαι... Να περπατάω στην Αθήνα όταν χτυπάει 30άρια. Με την υγρασία, είναι πιο ανυπόφορο από το Κάιρο. Φθάνεις ένα βήμα πριν την απόφαση να κυκλοφορήσεις στο δρόμο γυμνή. Σκεπτόμενη την αίσθηση του υφάσματος τυλιγμένο γύρω από το στήθος και την περιφέρειά μου... Θέλω να πάω να χωθώ στο ψυγείο. Κι αν μου πέσει το μπικίνι, να το θεωρήσω ντροπή που θα δουν οι άνδρες το πωπάκι μου... Πιθανότατα είναι προβολή δικών μου κολλημάτων όλο αυτό. Το πώς συνοφρυώνομαι όταν αντιμετωπίζομαι διαφορετικά από τους άνδρες. Το πώς δεν καίγομαι να βροντοφωνάξω σε κανέναν την εθνικότητα/πολιτισμική μου ταυτότητα. Το πώς, εν τέλει, ιδρώνω, πολύ εύκολα... Μάλλον είναι προβολή όλων των παραπάνω. Ίσως γι'αυτό αδυνατώ να φανταστώ κάποιαν να μπαίνει σε τόσο κόπο μόνο και μόνο για να δηλώσει τη διαφορετικότητά της. Και το μόνο που βλέπω είναι η ντροπή που μια βιομηχανία μόδας της έχει ενσταλάξει για τη σιλουέτα της και την εμφάνισή της. Όχι δια της βίας, αλλά δια της χρόνιας συστηματικής (ειρηνικής στο κάτω κάτω) γαλούχησης - που και πλύση εγκεφάλου τη λες.