Νομίζω γενικώς συμφωνούμε. Κι εμένα δεν είναι κάτι που με ενοχλεί να το βλέπω. Και δεν συζητείται καν ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που έχουν φθάσει πολύ ψηλά και εξακολουθούν να επιλέγουν τη μαντήλα. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο ότι πρόκειται για προϊόν εξαναγκασμού η επιλογή αυτή.Συγχρόνως σκέφτομαι... Να περπατάω στο Παρίσι όταν χτυπάει 30άρια. Με την υγρασία, είναι πιο ανυπόφορο από την Αθήνα. Φθάνεις ένα βήμα πριν την απόφαση να κυκλοφορήσεις στο δρόμο με μπικίνι. Σκεπτόμενη την αίσθηση του υφάσματος τυλιγμένο γύρω από τ'αυτιά, το λαιμό μου... Θέλω να πάω να χωθώ στο ψυγείο. Κι αν μου πάρει ο αέρας τη μαντήλα, να το θεωρήσω ντροπή που θα δουν οι άνδρες τα μαλλιά μου...Πιθανότατα είναι προβολή δικών μου κολλημάτων όλο αυτό. Το πώς συνοφρυώνομαι όταν αντιμετωπίζομαι διαφορετικά από τους άνδρες. Το πώς δεν καίγομαι να βροντοφωνάξω σε κανέναν την εθνικότητα/πολιτισμική μου ταυτότητα. Το πώς, εν τέλει, ιδρώνω, πολύ εύκολα...Μάλλον είναι προβολή όλων των παραπάνω. Ίσως γι'αυτό αδυνατώ να φανταστώ κάποιαν να μπαίνει σε τόσο κόπο μόνο και μόνο για να δηλώσει τη διαφορετικότητά της. Και το μόνο που βλέπω είναι η ντροπή που μια θρησκεία της έχει ενσταλάξει για το τριχωτό της κεφαλής της. Όχι δια της βίας, αλλά δια της χρόνιας συστηματικής (ειρηνικής στο κάτω κάτω) γαλούχησης - που και πλύση εγκεφάλου τη λες.Έχουν αρχίσει να σφίγγουν κι οι ζέστες. Χωρίς πλάκα, τα περί μαντήλας τα βλέπω με ένα πιο αποστασιοποιημένο μάτι το Δεκέμβρη.Μια απορία έχω μόνο: Οι άνδρες γιατί δεν κάνουν κι αυτοί κάτι τις να διατυμπανίσουν τη διαφορετικότητά τους; Έχω γνωρίσει νεαρούς Γάλλους βορειοαφρικανούς, αφρικανούς, ασιάτες, ανατολικοευρωπαίους και ορίτζιναλ, όλοι ήταν ντυμένοι καρμπόν. Οι μόνοι που κάνουν τη διαφορά είναι κάνας ορθόδοξος Εβραίος ή Σιχ Ινδός. Και στη δική τους όμως περίπτωση η εμμονή στις ενδυματολογικές επιλογές αποτελούσε αποτέλεσμα όχι πολιτισμικής διαφοροποίησης, αλλά συμμόρφωσης με θρησκευτικές επιταγές. Τυχαίο;