#2Εγώ τείνω να διαφωνήσω. Επειδή κι εγώ βρίσκομαι εδώ και πολύ καιρό σε αντίστοιχη κατάσταση, ίσως και χειρότερη, νιώθω να με πιάνει απελπισία γιατί βλέπω τη ζωή μου να έχει πάρει άλλο δρόμο από αυτόν που θέλω. Και μετά η απελπισία περνάει. Και μένει ο ουσιώδης προβληματισμός. Οπότε δύο είναι τα τινά: Πρώτον. Αυτό το ρημάδι το σύστημα που σε βάζει να διαλέξεις στα 16 είναι αχαρακτήριστο και απόλυτα λάθος για αυτούς που είναι πιο πολύπλευροι και ψάχνονται. Δεύτερον. Για αρκετούς ανθρώπους το επάγγελμα είναι πολύ σημαντικό στη ζωή τους. Όντας ένας από αυτούς, νομίζω ότι πρώτα απ'όλα οφείλουμε να μην απογοητεύσουμε τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει να έχουμε τη δύναμη να συνειδητοποιούμε πότε είμαστε εκεί που θέλουμε στη ζωή μας και πότε πρέπει να βρούμε μέσα μας το κουράγιο να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Άσε που τίποτα δεν πάει χαμένο: ό,τι έμαθες καλό σου κάνει, γιατί σου προχωράει το μυαλό και σε ωριμάζει. Μετά λοιπόν την κρίση λογοδιάρροιας που με έπιασε, καταλήγω: νομίζω πως πρέπει να βρίσκουμε το πάθος μας και να το ακολουθούμε με κάθε κόστος.
