Απαντάς κάπως κλισεδαρισμένα τώρα και δεν οδηγούμαστε κάπου στον διάλογο. Αν την ποθεί όπως λες όχι σωματικά αλλά "για γυναίκα του" δεν θα την είχε διεκδικήσει ήδη αφού είχε δοθεί μάλιστα η ευκαιρία κι η ανταπόκριση; Τι περίμενε δηλαδή; Η τωρινή σύντροφος δεν θα αναρωτηθεί αυτό που λέω τώρα; Αφού δεν την διεκδίκησε τότε άρα δεν την ήθελε για κάτι παραπάνω αλλιώς θα είχε συμβεί το κάτι παραπάνω ήδη και δεν θα είμαστε μαζί (δεδομένου ότι στην σημερινή εποχή λίγο πολύ ο άντρας έχει και το καρπούζι και το μαχαίρι για την σύναψη "σχέσης" μιας κι η σαρκική διαθεσιμότητα των γυναικών έχει ανέβει κατακόρυφα. Σκέτο σεξ βρίσκει ανέτως αν είναι κάποιων προδιαγραφών). Ή δεν τον θέλει εκείνη οπότε δεν τίθεται θέμα για την "αντίζηλο". Οι άντρες δεν τις θέλουν όλες. Κι ούτε οι γυναίκες τους θέλουν όλους. Αλίμονο! Τόσο σαβουροψαράδες δεν είμαστε. Αυτό που μας τσιγκάλει (αν κι εφόσον μας τσιγκλάει ή το έχουμε ξεπεράσει επειδή έχουμε σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούμε) είναι γιατί να θέλει το δικό μας ταίρι αυτόν/αυτήν που θέλει εκτός από μας. Χεστήκαμε για τους υπόλοιπους! Η ζήλεια απορρέει δηλαδή από το "γιατί τον/την Χ". (Αλλιώς είναι φιλοσοφική απορία "γιατί γενικώς" που συζητιέται στις παρέες μεταξύ τυρού κι αχλαδιού). Και εννοείται ότι δεν είμαστε μόνο οι ορμόνες μας! Παρενόησες. Έλεγα ότι όπως το έγραψες το αρχικό σχόλιο είναι σαν είτε να αυτοραπιζόμαστε για τις κακές σκέψεις που κάνουμε είτε σαν να πιστεύουμε ότι οι ορμόνες μας κυριεύουν και δεν μπορούμε να τις χαλιναγωγήσουμε. Ασφαλώς και μπορούμε να τις χαλιναγωγήσουμε. Κάποιοι μάλιστα κάνουμε και παιχνίδι μ'αυτό! ;)