#1 Η αλήθεια είναι ότι κι εμένα μου κάνει εντύπωση πόσο (λες ότι) δέθηκες με αυτούς τους ανθρώπους σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ακόμη κι αν είχατε περισσότερα χρόνια σχέση με τον φίλο σου από το διάστημα που συγκατοικήσατε, και πάλι, υποθέτω πως πριν την συγκατοίκηση δεν είχατε συχνή επαφή με τους δικούς του.Όπως και να χει, αυτό που αποκομίζω από το κείμενό σου είναι ότι έχεις εξειδανικεύσει την γονεϊκή και δη την πατρική φιγούρα που σου λείπει. Να κάνω μια μαντεψιά; Μήπως δεν ήταν τόσο καλή η σχέση με τον πατέρα σου; Μου φαίνεται δύσκολο για κάποιον (χωρίς να έχω προσωπική εμπειρία) να χάνει κάποιο κοντινό του πρόσωπο και να το "αντικαθιστά" με κάποιον άλλον που ουσιαστικά συναναστράφηκε μικρό χρονικό διάστημα.Νομίζω ότι θα πρέπει να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό. Το πένθος (ακόμη κι αν αυτό δεν περιλαμβάνει τον θάνατο ως τέλος) είναι δύσκολα διαχειρίσιμο και πολλές φορές χρειαζόμαστε βοήθεια.Τώρα, στο δια ταύτα της ερώτησής σου, αν νιώθεις ότι θες να σταθείς δίπλα σε ανθρώπους που εκτιμάς σε μια δύσκολη στιγμή τους, θεωρώ ότι πρέπει να το κάνεις ακόμη κι αν έχουν χωρίσει οι δρόμοι σας. Ήσυχα, διακριτικά και καθόλου παρεμβατικά. Ένα τηλέφωνο και ένα περαστικά πολλές φορές είναι αρκετό.