Από τη μία, η κ. Αρβελέρ αντιπροσωπεύει τον τύπο του ταλαντούχου επιστήμονα που από ένα εντυπωσιακά μεστό ξεκίνημα καταλήγει να "χάνεται" στη δίψα του για δημοσιότητα και την παρεπόμενη φλυαρία. Από την άλλη, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος αντιπροσωπεύει τον τύπο του ταλαντούχου δημοσιογράφου, του γοητευτικού χειριστή της γλώσσας, που κατέχει τη Μόνη Αλήθεια και την παρουσιάζει ως θέσφατο που πρέπει να ακολουθούν όλοι.Ανάμεσά τους, νικά ο δεύτερος. Η αντίληψη για ιστορικά πρόσωπα και πράγματα καθορίζεται εδώ και πολλά χρόνια από τη δημοσιογραφία. Ίσως γι' αυτό η Αρβελέρ κατήντησε τόσο φλύαρη. Τα επιστημονικά έργα τα διαβάζουν ελάχιστοι. ΥΓ. Γιατί ενόχλησε τόσο πολύ η (αυθεντική) μαρτυρία της (αριστερής) Αρβελέρ για τη Φρειδερική; Μήπως επειδή χαλά το δημοσιογραφικό στερεότυπο της δαιμονοποιημένης βασίλισσας;