Ε κανένας δεν είναι tabula rasa και στην πραγματικότητα για να μας φέρονται σαν παιδιά με τον ιδανικό τρόπο για μας, δεν θα έπρεπε να μιλάμε καν για νευροτυπικές-νευροάτυπες περιπτώσεις. Ό,τι λειτουργεί σε κάποιον δεν λειτουργεί για τον άλλον. Και ναι τα τυπικά δίχρονα είναι επιθετικά, εγωκεντρικά και μπορεί και να παίζουν με τα ζώα σε σημείο που να τα πονέσουν χωρίς τύψεις. Είναι θέμα επιβίωσης μέχρι κάποια ηλικία να είμαστε τόσο εγωιστες. Υπάρχουν και κάποια αναπτυξιακά πλαφόν ή κάποιες ιδιαιτερότητες. Επίσης, το ν' αποκαλείς ένα παιδί προβληματικό ή να το αντιμετωπίζεις έτσι σε κάνει απλά ακατάλληλο για επαφή μαζί του γιατί έτσι δημιουργούνται ενήλικες που είτε υποφέρουν μόνοι τους έχοντας μια παθητική στάση είτε εξωτερικεύουν με άσχημο τρόπο αυτό που νιώθουν. Το σχόλιό σου ήταν πραγματικό χαστούκι, πολύ επιθετικό για ένα δίχρονο. Όσο για το όταν ενηλικιωνόμαστε όσο περνάει έχουμε ευθύνη εμείς για το ποιοι θα είμαστε μιας και στα 30 μου μπορεί να έχουμε την πείρα, την γνώση, την ικανότητα,την νοητική ανάπτυξη που απαιτείται, την σκοπιμότητα και την υστεροβουλία που στα 2 δύο δεν διέθετα με κανέναν τρόπο.