Η διαπίστωση ότι κάποιο φαινόμενο εμφανίζεται μόνο στη χώρα μας είναι, γενικώς, σπανιότατα σωστή.Η μαζική άγρια αποκαθήλωση "ειδώλων" ή "ιερών αγελάδων" υπήρχε και με τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε., ιδίως στις ΗΠΑ - θυμηθείτε πόσο απολαμβάνει το κοινό ιστορίες με "διασήμους" που φτώχυναν, που έγιναν εξαρτημένοι από ουσίες, που χώρισαν κλπ.Ίσως το νεότερο φαινόμενο είναι η πανταχού παρούσα και σχεδόν παθολογική λεκτική επιθετικότητα εναντίον οποιουδήποτε αγνώστου σερβιριστεί ως "κάτι" στην οθόνη μας, ιδίως οπτικοακουστικό, από τον άνθρωπο που έσωσε κάποιους συνανθρώπους του μέχρι την κυρία που φαίνεται για δύο δευτερόλεπτα στο μπακράουντ ενός βίντεο με γάτες. Ή και μια ανάρτηση κειμένου σε κοινωνικό μέσο, αρκεί να πατάει πάνω σε κάποιον αόρατο και δυσερμήνευτο κάλο μιας φωνακλάδικης μερίδας του κόσμου. Είτε ανώνυμα (βλ. Twitter) είτε όμως και επώνυμα (βλ. Facebook).Τουλάχιστον το αγγλόφωνο ίντερνετ, που εγώ μπορώ να παρακολουθήσω, είναι γεμάτο από αυτό το δηλητήριο και μπροστά σε αυτό τον ωκεανό οι ελληνόφωνες κραυγές είναι ένα αμελητέο ποσοστό. Πιστεύω ότι το ίδιο θα συμβαίνει και με τις υπόλοιπες γλώσσες του πλανήτη.Ξέρετε τι άλλο κοινό έχουμε με τους υπολοίπους λαούς; Λέμε και εμείς, πολύ συχνά, "αυτά μόνο στη χώρα μου συμβαίνουν", για πράγματα που συμβαίνουν και αλλού.