Είναι κάτι που πάντα με φρίκαρε κι εμένα! Δυο εξηγήσεις έχω σκεφτεί:Η πιο αισιόδοξη: Το αγαπάς και πιστεύεις ότι ο κόσμος θα το πληγώσει. Προτιμάς λοιπόν να το πείσεις να συμμορφωθεί με όποια συνταγή εσύ θεωρείς κατάλληλη για να προστατευθεί από τον κόσμο. Πιστεύεις ότι όποτε κάνει κάτι που εσύ βρίσκεις λάθος, περνάει "μια φάση", και όταν του το επισημάνεις θα "διορθωθεί". Θα παντρευτεί όποιον βρίσκεις κατάλληλο, θα σπουδάσεις ό,τι προτιμάς, θα... πάψει να είναι γκέι, whatever. Κι ό,τι μετά θα πει: "Πωπω τι ετυχισμένος που είμαι τώρα που τα έκανα όλα σωστά, ευτυχώς που άκουσα το μπαμπά και τη μαμά! Τους αμφισβητούσα απλώς από ανωριμότητα/απειρία/με είχαν παρασύρει οι κακές παρέες."Η απαισιόδοξη: Αγαπάς το παιδί σου σαν κομμάτι σου. Ακούγεται συγκινητικό, αλλά δεν είναι: πιστεύεις ότι *είναι* κομμάτι σου. Όπως θα φορούσες έναν στενό κορσέ για να κρύψεις την κοιλιά σου (γιατί ζεις για την εικόνα που δίνεις στους άλλους) και η κοιλιά σου δεν θα είχε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί. Όπως θα πάρεις επικίνδυνα σκευάσματα για να πετάξεις μούσκουλα. Όπως έχεις δικαίωμα να λιώσεις τα δάχτυλά σου σε στενά 15ποντα παπούτσια. Κάπως έτσι θέλεις να στριμώξεις το δημιούργημά σου μέσα στο σωστό καλούπι - και δεν έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, γιατί σου ανήκει.
