Καλησπέρα "το βλαχάκι" και σ ευχαριστώ για την απάντηση σου. Ειναι αρκετά πυκνή οπότε θα σχολιάσω μόνο ένα τώρα γιατί βιάζομαι να φύγω. Ο λόγος που με ενοχλεί η "υπερηφάνεια" σ αυτά που λέμε, είναι γιατί εμπεριέχεται το "αυξημένο". Οτάν θες να διορθώσεις κάτι, διορθώνεται με την υπερβολή; Με τον πατέρα μου οι σχέσεις ήταν πάντα ψυχρές (δε ζητάω δε ζητάς) προσφατα περασα κρισάρα προσωπικη απ αυτες που σου αλλαζουν τη ζωη, του λεω τρέμοντας απο την αγωνία της επικείμενης απόρριψης "συμβαίνει αυτο, αν αποφασισω αυτο θα με στηριξεις;" σοκαριστηκε ασπρισε, μου ειπε ομως "ναι παιδι μου ειμαι εδω" ανακουφιστηκα. Στην αντιστοιχη περιπτωση, ενα γκει ατομο, το λεει στους δικους του, ενα απλο "ναι παιδι μου ειμαι εδω" δεν ειναι αρκετο? Βοηθαει η υπερβολη; Ισως η ψυχολογία των γκει να είναι πολύ πιο τραυματισμένη απ οσο φαντάζομαι και να θέλουν περισσότερο υποστήριξη. Αλλά μετα δεν δημιουργειται ανισότητα με τους αλλους; Εχω πολλες αποριες πάνω σ αυτο. Θα επανέλθω.
