Όλα αποχρώσεις είναι. (Ακραίο παράδειγμα: Θα έδινες στο παιδί σου λεφτά αν πίστευες ότι τα θέλει για ναρκωτικά; Λέμε τώρα.)Ας πάμε σε κάτι πιο ρεαλιστικό, εμπνευσμένο από τα σημερινά: Έχεις να πας στο γάμο του αδελφού σου, και δυσκολεύεσαι οικονομικά. Οι γονείς σου -όχι τίποτα κροίσοι- σου λένε "παιδί μου μη σκας, θα σου δώσουμε εμείς να πάρεις ένα καλό ρούχο για το γάμο".Προσωπικά, συμφωνώ ότι αυτό δεν τους παραχωρεί το δικαίωμα να πουν πράγματα όπως "Αλλά μην πάρεις πράσινο που είναι χάλια, πάρε ροζ", "Αλλά να είναι φουστάνι, όχι κανένα ταγέρ με παντελόνι", "Αλλά να είμαι κι εγώ όταν το πάρεις να το εγκρίνω, μήπως το βρω τολμηρό" κλπ.Ούτε κι εσύ όμως έχεις το δικαίωμα: Να τους πεις "Ε δώστε τουλάχιστον τα 5πλάσια να πάρω ένα Γκούτσι", ή να χρησιμοποιήσεις τα λεφτά (που σου έδωσαν με ορισμένο σκοπό) για να πάρεις άσχετα ρούχα (ή να τα κάνεις καφέδες, ταξίδι, σκουτεράκι, whatever) και να πας στο γάμο πχ. με κάτι δανεικό από μια φίλη σου, ή με τζιν - ή να τους πεις "τελικά τα έφαγα αλλού, ξαναπέστε".Νομίζω για τέτοια ζητήματα μιλά η Λένα.