Αυτό με τη φοιτήτρια και τον καθηγητή: αφενός, ελάτε τώρα που δεν είναι κλισέ... Θα συμφωνήσω ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, μα πόσες εξαιρέσεις όμως; Όλοι εξαίρεση είμαστε; Είνα κλισέ, αλλιώς δεν θα είχαμε ΚΑΘΕ μουσάτο γκόμενο άνω των 50 (πλην του Κλούνι) να παριστάνει τον καθηγητή σε ταινίες, -που έχει και διαμερισματάρα διακοσμημένη με βιβλία του καφέ- ψαγμένα όμως πάντα (η Τζοκόντα σε 400 εκδοχές, τα πιο υπεροχορότερα κτίρια στον πλανήτη, αεροφωτογραφίες του Νεπάλ κλπ)-που η διαμερισματάρα έχει χαλαρά μια ή δύο βιβλιοθήκες-τοίχους (γιατί η εμπειΡία έτσι φαίνεται στον άντρα, πόσες κιλά κούτες γεμίζουν τα άρλεκίν του)-που χαλαρά η φοιτήτρια είναι έξυπνη και ανερχόμενη νεαρά (ακόμα και η Λολίτα δεν ήταν χαζή, το φορούσε το πατίνι- για πατινάζ στον πάγο- στο γατί της), με πόδια-χιλιόμετρα.-που ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ το σώμα του θα είναι ό,τι απέμεινε από πρώην κοιλιακούς φέτες, και όχι από το φεστιβάλ χοληστερίνης που προστάζει η κλασσική δίαιτα του φύτουκλα άντρα μεταξύ 25 και 40.-που ΠΑΝΤΑ ξέρει το καλό κρασί (μη χέσω)- που τελικά σου ανοίγει τους ορίζοντες και τα τσάκρα (αφού οι δεκαεννιάρηδες συμφοιτητές σου ψιλοψάχνονται κι εσύ δεν έχεις υπομονή)- που υπάρχει στάνταρ μια σκηνή με τη γκόμενα στο τηλέφωνο και αυτός να μην απαντάει.Αν αυτή η περιγραφή σου ακούγεται οικεία, είσαι κλισέ. Πάρτο απόφαση.Α, και όσο για το θέμα "ποιοί είμαστε εμείς να μιλάμε για την προσωπική ζωή του καθενού και μιας" ας μην τα ρώταγε στη λίφο, να μην απαντούσαμε.Όσο για το θέμα γιατρός, παπάς, δικηγόρος: υπάρχουν κάποιοι κανόνες που δεν έχουν σχέση με το Καλό και το Δίκαιο (και ό, ότι άλλο σας αρέσει να γράφετε με κεφαλαία), αλλά είναι κανόνες δεοντολογίας, και που απαγορεύουν τέτοιες σχέσεις, ή υπαγορεύουν συγκεκριμένες συμπεριφορές. Γκέκε? Άμα δε σ'αρέσει, μην πεις τον όρκο και μη γίνεις αυτά τα επαγγέλματα. Γίνε εκεί ένας δάσκαλος να την πέφτεις στις μαμάδες, γίνε καπετάνιος, ντελιβεράς, πιλότος. Εκεί όλα παίζουν.Φάιναλι: στο θέμα καθηγητής. Νομίζω δεν δίνουμε αρκετό βάρος στη δύναμη της έδρας και στη μαθησιακή διαδικασία. Αν οι φοιτητές δεν άκουγαν κάτι νέο που τους ανοίγει (έστω και λίγο) το μυαλό, δεν θα ήταν εκεί. Θα πίνανε καφέδες. Άρα, ναι, ο καθηγητής για αυτές τις δύο ώρες ξέρει πιο πολλά από το φοιτητή. Μοιραίο είναι κάποιες φορές αυτό να προξενεί θαυμασμό, κάτι που μας οδηγεί και στην αυτοανάπτυξη (ενδεχομένως). Ο θαυμασμός είναι ένα βήμα πριν την ερωτική έλξη. Μπορεί να μην είναι έλξη τύπου σε γουστάρω, σε θέλω τώρα στην έδρα/πάτωμα/μπανιέρα/σπιτάκι του σκύλου. Αλλά οι πιθανότητες να αναπτυχθεί έλξη είναι περισσότερες. Το να μπεις σε αυτή τη διαδικασία ως καθηγητής (που κάθεσαι και τα λες στη έδρα για ώρες, φάση εντελώς περφόρμανς, ας είμαστε ειλικρινείς), και να αρχίσεις να υπογράφεις αυτόγραφα ("εδώ, στο μπλουζάκι, φανταστικέ καθηγηταρά"), ε το καβαλάς λιγάκι το καλαμάκι. Ο φοιτητής είναι πιο ευάλωτος, γιατί δεν έχει τη γνώση του τι τρέλα είναι η έδρα, και βέβαια, παίζει και η καταραμένη η ορμόνη ένα ρόλο (τις/τους θέλω όλες/ους). Επίσης είναι ευάλωτος ο φοιτητής διότι θα αξιολογηθεί από τον καθηγητή, εξ ορισμού λόγω της σχέσης. Άρα, και κλισέ, και πρόβλημα. Μεγάλο. Αλλά αν θέλετε σώνει και ντε, βγάλτε το από το σύστημά σας, να ηρεμήσετε. Δεν απαγορεύεται άλλωστε.
