Αγαπητή Λέναξαναδιάβασα προσεχτικά την ερώτηση της Ρίτας και την απάντησή σου και ένα έχω να πω:Έχεις απόλυτο δίκιο.Συνεχίζοντας την γενικότερη διαλεκτική πάνω στις σχέσεις με παπάδες, γιατρούς, δασκάλους, βλέπω ότι η άποψή σου είναι:"Danger! Keep out!"και όχι"Caution. Slippery floor".Γιατί για τους δασκάλους?Ιδιαίτερα για τους δασκάλους δεν το καταλαβαίνω.Το γενικότερο δίπολο δασκάλου-μαθητή απαντάται πολύ συχνά στις σχέσεις, χωρίς τα δύο μέλη να φέρουν τον επίσημο τίτλο. Αν παραδέχεσαι την αυθεντία του άλλου στην γνώση, στην εμπειρία και στην ικανότητα αντίληψης και επεξεργασίας του περιβάλλοντος, αυτομάτως 'υποτάσεις' τα δικά σου αντίστοιχα. Αν καταλαβαίνεις τι κάνεις δεν είναι κακό. Θεωρώ δε ότι πολλές φορές οδηγεί σε καλές σχέσεις, ιδιαίτερα αν και τα δύο μέρη παίζουν σωστά το ρόλο τους. Επίσης μια τέτοια σχέση δεν εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό 'εκβιαστική' ισχύ, όπως πχ το χρήμα ή θέση εξάρτησης (προϊστάμενος) ή ψυχολογική ισχύ της ηθικής αλήθειας (παπάς). Αρκεί ο καθηγητής να μην έχει θέση προϊσταμένου πχ διδακτορικό. Θεωρώ δηλαδή ότι κάποιος πιο ανώδυνα μπορεί να μπει και να βγει από μια τέτοια άνιση σχέση αν δεν πάει καλά.Your two cents?