Η ουσία στην ύπαρξη και στην έκφραση της Τέχνης δεν έγκειται στο να εξυψώνει αισθητικές αξίες. Ο διάλογος με τον κόσμο των ιδεών και των συναισθημάτων δεν περικλείεται σε αισθητικές φόρμες. Στην εποχή τους, ούτε οι ρεμπέτες, ούτε οι μπλουζίστες, ούτε οι μετέπειτα ροκάδες (για να μιλήσουμε με απτά παραδείγματα) είχαν "αισθητικό περίβλημα". Το ίδιο ισχύει και στον κινηματογράφο ή και στη λογοτεχνία (θα μιλήσουμε για αισθητική στη beat λογοτεχνία;). Για να μην πολυλογούμε, στις περισσότερες των περιπτώσεων, διολισθαίνουμε στο να ορίζουμε την "αισθητική" ως ένα σύνολο κανόνων και όρων στη φόρμα και στο περιεχόμενο, που εντέλει απηχούν τον καθωσπρεπισμό της εκάστοτε εποχής. Κάτι σαν: "η Φιλοθέη είναι περιοχή καλής αισθητικής και τα Πατήσια είναι αντιαισθητικά". Αυτού του είδους ο ορισμός της αισθητικής είναι και λανθασμένος και αδιάφορος. Και τελικά, προτιμώ τα Πατήσια από το Πανόραμα της Βούλας (τα sleeping villages που λένε και οι Αμερικάνοι για τα προάστια).
