Δεν είμαι γλωσσολόγος αλλά βρίσκω πολύ εύστοχες τις παρατηρήσεις της αρθρογράφου και αν μου επιτραπεί να προσθέσω κάτι στην ουσία της συζήτησης, θα ήθελα να σταθώ σε δύο μόνο χρήσεις των αρχαίων ελληνικών που δεν απαντώνται στα νέα ελληνικά-δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου- αλλά απαντώνται σε άλλες σύγχρονες γλώσσες του δυτικού κόσμου (όπως π.χ. στα γερμανικά): πρόκειται για τη χρήση α) του απαρεμφάτου και β) της δοτικής,η χρήση των οποίων, ομολογουμένως, προσέφερε στον αρχαίο λόγο ασύγκριτη οικονομία, ροή, σαφήνεια και συντομία.Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν... Θα είχατε πιθανώς παρατηρήσει στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών πόση διαφορά είχε η έκταση του πρωτότυπου κειμένου συγκρινόμενη με τη μετάφρασή του.Η μετάφραση συνήθως όχι μόνο είναι διπλάσια σ'έκταση (5 γραμμές το πρωτότυπο, 10 η μετάφραση!)αλλά επιπλέον -για τους λάτρεις- σπάνια αποδίδεται ο εσωτερικός ρυθμός, η χάρη και η ομορφιά του πρωτότυπου κειμένου σε όλο του το μεγαλείο...