#7 Λυπάμαι πολύ για την απώλειά σου. Με έκανες να κλάψω και να θυμηθώ τον πρώτο καιρό μετά που είχα χάσει σε τροχαίο την κολλητή μου πριν αρκετά χρόνια. 23 αυτή, 24 τότε εγώ. Να σου πω κάτι; Έκλαιγα παντού. Σε όλους. Αν μπορούσα θα σταμάταγα και περαστικούς ακόμα για να τους πω τι νοιώθω. Και βγήκα και πολύ έξω.Βγήκα πολύ, ήπια πολύ, χόρεψα πολύ, προσπαθούσα να εκτονώσω ότι συνέβαινε μέσα μου με κάθε δυνατό τρόπο. Δε λέω πως ο τρόπος μου τότε ήταν ο ιδανικός. Λέω όμως ότι πρέπει να βρεις τη βαλβίδα που θα αφήσει να βγάλεις ότι έχεις καταπιέσει, κατά κάποιο τρόπο. Είμαι σίγουρη πως είσαι ένα γλυκύτατο πλάσμα και πως σίγουρα θα βρεις ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να περάσεις ομαλά στην επόμενη φάση της ζωής σου.Σε φιλώ