Γενικά μπερδεύουμε την έννοια της δημοκρατίας με την επικράτηση της όποιας εκάστοτε πλειοψηφίας. Ξεχνάμε ότι η Δημοκρατία πάνω απ΄όλα προϋποθέτει ένα Κράτος Δικαίου, όπου κάποιοι κανόνες θα γίνονται πάντα σεβαστοί. Όπως λέει και ο konstas, δεν μπορεί να πλειοψηφία να στρέφεται εναντίον των ανθρώπινων δικαιωμάτων, έστω και ενός ατόμου. Για παράδειγμα, είναι αδιανόητο μια πλειοψηφία καπνιστών σε έναν κλειστό χώρο να επιβάλλουν ακόμα και έναν μόνο μη-καπνιστή να υποταχθεί στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος γύρω του και την απειλή προς την υγεία του, τα οποία αφορούν δικαιώματα ισχυρότερα από το δικαίωμα να εξασκήσεις ένα βίτσιο. Αν δεν γίνει αντιληπτή η λεπτή αυτή διαφορά, τότε είναι εύκολο να περάσει μια κοινωνία από τη Δημοκρατία στη Δικτατορία της πλειοψηφίας.Επίσης υπάρχει ένα σημαντικό ζήτημα που αφαιρεί σημαντικά από τη δημοκρατικότητα πολλών δημοψηφισμάτων: Το γεγονός ότι αυτά διεξάγονται όταν επιθυμεί η εκάστοτε εξουσία, και μάλιστα το ερώτημα είναι απόλυτη επιλογή της. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να επιτύχει το αποτέλεσμα που θέλει (αφήστε τους Άγγλους, την πάθανε άσχημα αυτοί, αλλά σίγουρα ο Κάμερον δεν θα διεξήγαγε το δημοψήφισμα αν δεν πίστευε ότι θα το κέρδιζε). Σκεφτείτε για παράδειγμα το Ελληνικό δημοψήφισμα πέρυσι να είχε το εξής ερώτημα: "Θελετε το σχέδιο Γιούνκερ, ή κάτι 5 φορές χειρότερο μετά;". Το ΝΑΙ θα έπαιρνε 99%. Αντίστροφα θα ήταν το αποτέλεσμα αν το ερώτημα ήταν: "Θέλετε να μας κατσικωθούν στο σβέρκο τα ξένα καπιταλιστικά κοράκια ή να είμαστε εθνικά υπερήφανοι και αξιοπρεπείς;" Το ζήτημα λοιπόν είναι ποιος θέτει το ερώτημα και πότε.Δεν είναι τυχαίο ότι εξαιρουμένης της Ελβετίας που είναι παγκοσμίως ιδιάζουσα περίπτωση, τα δημοψηφίσματα δίνουν και παίρνουν κυρίως σε αυταρχικά καθεστώτα.