Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο, αλλά θα ήθελα να πάω λίγο παραπέρα.Έχει γίνει πολύ συζήτηση για το θέμα, αλλά νομίζω δεν έχει τονιστεί ΤΙ είναι αυτό που διαφοροποιεί το "καλό" δημοψήφισμα (το επιθυμητό, την έκφραση δημοκρατίας, αυτό που πρέπει μάλιστα να πραγματοποιηθεί), από το "κακό" (το λαϊκίστικο, το βλαπτικό, αυτό που δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί).1ος "κανόνας" (προφανώς "κανόνας" κατά προσωπική μου άποψη) :"Καλό" είναι ένα δημοψήφισμα στο οποίο ο λαός γνωρίζει από την ίδια την διαδικασία του δημοψηφίσματος ΤΙ ακριβώς αποφασίζει. Όχι απαραίτητα τις συνέπειες. Γι' αυτές καλούνται να τον πληροφορήσουν οι υποστηρικτές των δυο απόψεων (όπως δηλαδή και στις εκλογές, που ο καθένας υποτίθεται έχει ένα πρόγραμμα και πληροφορεί τον ψηφοφόρο για τις επιπτώσεις). Αλλά πάντως είναι σε θέση να καταλάβει ο λαός, απλά και εύκολα, τι σημαίνει να ψηφίσει ναι ή όχι.Επιμένω ότι το δημοψήφισμα για το Brexit ήταν ένα "καλό" δημοψήφισμα (με κακό αποτέλεσμα). Οι βρετανοί γνώριζαν τι ψηφίζουν και κλήθηκαν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Ήξεραν ότι με Bremain συνεχίζουν εντός Ε.Ε., με Brexit θα βγουν από την Ε.Ε. Αν αποφάσισαν λάθος θα τους βγει σε κακό. Αυτή είναι η δημοκρατία. Αλλά αποφάσισαν μόνοι τους για την τύχη τους και είχαν όλο τον χρόνο να ενημερωθούν για τις όποιες πιθανές επιπτώσεις στην ζωή τους. Δεύτερος "κανόνας" που σχετίζεται με τον πρώτο. Δεν μπορούν να γίνουν δημοψηφίσματα για τα πάντα. Το να μπορείς να γνωρίζεις ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ψηφίζεις (και όχι απαραίτητα τις μακροπρόθεσμες συνέπειες) προϋποθέτει ότι μπορείς να το καταλάβεις. Υπάρχουν ζητήματα δυσνόητα, που απαιτούν ειδικές γνώσεις. Εκεί ο λαός ΔΕΝ μπορεί να καταλάβει για ποιο πράγμα ψηφίζει (ούτε μπορεί φυσικά να πληροφορηθεί τις συνέπειες, ακόμα και αν το προσπαθήσει). Για τα θέματα αυτά ΟΥΤΕ οι περισσότεροι βουλευτές μπορούν να έχουν από μόνοι τους άποψη. Γι' αυτό έχουν όμως τους συμβούλους, τις αιτιολογικές εκθέσεις των νόμων, τις δομές του κόμματος, ώστε να μπορέσουν να τα κατανοήσουν όσο χρειάζεται. Ο πολίτης δεν τα διαθέτει όλα αυτά. Επίσης υπάρχουν θέματα στα οποία απαγορεύεται να ερωτάται ο λαός (π.χ. δημοσιονομικά), γιατί σε όποιον και αν πεις "θέλεις φόρους ή όχι;", θα πει όχι.Τρίτος "κανόνας" κατ' εμέ είναι ότι δημοψηφίσματα δεν πρέπει να γίνονται για ψύλλου πήδημα (ασχέτως δυσκολίας του θέματος). Μπορεί να καταντήσει να ευτελιστεί η διαδικασία, είναι ακριβά, είναι χρονοβόρα (εφόσον γίνονται σωστά) και είναι ανούσιο να τα κάνεις για ελάσσονα ζητήματα. Αν κάποιος έχει την πολυτέλεια χρόνου και χρημάτων και έχει διαμορφώσει ανάλογη παιδεία (Ελβετοί) και το κάνει συνέχεια, δεν σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι έχουν την ίδια πολυτέλεια να διοργανώνουν δημοψηφίσματα για θέματα της πλάκας.Τέταρτος και τελευταίος "κανόνας" είναι ότι, ως έκφραση δημοκρατίας, δεν μπορεί να είναι αντιδημοκρατικό. Στην δημοκρατία ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας, αλλά πάνω από αυτή έρχονται κάποιοι βασικοί κανόνες (ισότητα, ανθρώπινη αξία κλπ). Αυτούς τους κανόνες ΔΕΝ μπορεί να τους αλλάξει νόμιμα η πλειοψηφία ακόμα και αν έχει το 99,9999999999% (λ.χ. κάποια άρθρα του Συντάγματός μας είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να τροποποιηθούν ακόμα και αν συμφωνούν και οι 300 βουλευτές).Επομένως ένα δημοψήφισμα δεν μπορεί να αντίκειται στους κανόνες αυτούς. Δεν μπορούμε να κάνουμε δημοψήφισμα για το εάν θα πηγαίνουν τα παιδιά των Ρομά στο σχολείο, ούτε αν θα επιτρέπεται σε μαύρους να δουλεύουν σε δημόσιες υπηρεσίες (τυχαίο παράδειγμα).Κοντολογίς, ένα δημοψήφισμα είναι όχι μόνο επιθυμητό αλλά ίσως και επιβαλλόμενο, εφόσον αφορά σε κάποιο σημαντικό θέμα, είναι θέμα για το οποίο ο λαός καταλαβαίνει για ποιο πράγμα ψηφίζει και το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν αντιβαίνει τις δημοκρατικές αρχές.
