Αυτό που περιγράφετε δεν είναι ο Έλληνας της μεσαίας τάξης που μεγάλωσε μέσα στην δεκαετία του '70 και του '80.Οι περισσότερες μητέρες εκείνα τα χρόνια ήταν νοικοκυρές, μεγάλωναν παιδιά και κρατούσαν με στιβαρότητα την οικιακή οικονομία, παράλληλα όμως φρόντιζαν τα βλαστάρια τους να τρώνε θρεπτικά φαγητά.Η γενιά η δική μου μεγάλωσε με μικρά ψαράκια, γαύρο (που τότε ήταν ακόμα φθηνός),αθερίνα, ζαργάνες, ρίκια, παλαμίδες στη λαδόκολλα,σπάρους,χανάκια,μένουλες, σαρδέλες, κολιούς που έμπαιναν στο φούρνο με ντομάτα,καλαμαράκια τηγανιτά και άντε σπάνια κάνα μπαρμπουνάκι.Επίσης την Καθαρά Δευτέρα έφερνε ο πατέρας μου λίγα κυδώνια και λίγες γυαλιστερές για το καλό.Όχι ότι δεν ξέρουμε να εκτιμήσουμε ένα ψάρι πρώτης κατηγορίας, απλά δεν είναι το μοναδικό ψάρι που υπάρχει και όπως έλεγε και ένας φίλος , το καλύτερο ψάρι είναι αυτό που είναι φρέσκο.Προσωπικά, το ιδανικό γεύμα για μένα είναι κουτσομουράκια τηγανιτά, χόρτα και παγωμένες μπύρες. Ο Έλληνας που περιγράφετε, είναι αυτός που καθόταν στις ψαροταβέρνες του Πειραιά και επέλεγε να φάει ψάρι επειδή είναι ακριβό και κάνει ωραίο σετ με το τζιπ του που είχε παρκάρει απ'έξω και έκλεινε το δρόμο, σίγουρα όμως όχι η πλειονότητα των Ελλήνων.