ΙαπετέΌπως ανέφερα και προηγουμένως, πράγματι, δεν νομίζω πως το θρησκευτικό ήταν *το* καθοριστικότερο σημείο. Όμως: α) τους ναζήδες τους ενδιέφερε να προσαρμόσουν τον ΚΑΘ’ ΑΥΤΟΝ χριστιανισμό στο 3ο ράιχ (συνδέοντας τον με θεωρίες περί φυλετικής ανωτερότητας, με τον αντισημιτισμό και μ’ έναν μυστικιστή γαλανομάτη ξανθό Ιησού, whatever, τα είδες και στο άλλο σχόλιο που έχω, τα γνωρίζεις και σύ) οπωσδήποτε -πάντως- συνδιαμορφώνοντας συνειδήσεις προς το χειρότερο [...και ναι, πιθανώς αργότερα όταν ο χριστιανισμός, σε όποια του μορφή θα τους ήταν εντελώς άχρηστος ή κάποια κομμάτια του ακόμη και επισφαλή, θα μπορούσαν να τον πετάξουν στα σκουπίδια μια και καλή (έχοντας -όμως- ως ένα μεγάλο βαθμό ανατραφεί ΚΑΙ μ’ αυτόν, κάτι που δεν μπορεί να αγνοηθεί)] και β) δεν αποκλείεται σε πολύ «από κάτω» κόσμο να έπαιζε ρόλο ΚΑΙ η θρησκευτική διαφορά: χριστιανός vs εβραίος, σωστός χριστιανός vs λάθος χριστιανός, αιρετικός κ.λπ.. Πάντοτε υπάρχουν αιτίες, δικαιολογίες, προφάσεις, επιθυμίες, θέματα επιρροής και αφορμές πολιτικής, κοινωνικής, πολιτισμικής, οικονομικής κ.λπ φύσεως, που ενδύονται με θρησκευτικό μανδύα. Επίσης οι πολυπληθείς θρησκείες αν θα έπαιρναν κάπου άριστα θα ήταν στην εξαιρετική ικανότητα τους στις παραμορφώσεις: εφελκυσμός, στρέψη, θλίψη, κάμψη, διάτμηση. Μου δίδεται εντύπωση πως αρνούμαστε αυτήν τη δυνατότητα στο στάτους, όσον αφορά, τη μουσουλμανική θρησκεία. ...Εκεί γιατί δεν είναι τίποτε άλλο από ψυχαναγκαστικός «μουσουλμανικός σοβινισμός»; Αυτό αναρωτιέμαι.