Σε καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς de sou lew, κι εγω ξενιτεμένη σε άλλη ήπειρο οχι επειδή μου έβαλε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό (ευτυχώς) αλλά επειδή ήθελα να βάλω σε εφαρμογή τα πτυχία μου και να εχω την αντίστοιχη δουλειά και απολαβές για τις οποίες προσπάθησα στα φοιτητικά μου χρόνια. Η Ελλάδα και η οικογένειά μου μου λείπουν αφάνταστα (ειμαι μοναχοπαίδι) -και προσπαθώ να επισκέπτομαι οσο περισσότερο- όπως επίσης και η αρκετά πιο ξέγνοιαστη και ήπιων ρυθμών ζωή εκεί (όπως τη θυμάμαι τουλάχιστον), αλλά καλώς ή κακώς ήθελα να ειμαι πλήρως ανεξάρτητη πλέον στα 26 μου (και πολύ άργησα). Οσο για κάποιους απο τους φίλους και γνωστούς μου που παραμένουν πεισματικά Ελλάδα πραγματικά γκρινιάζουν και παραπονιούνται αρκετά και οι γονείς τους τους παρακαλάνε να φύγουν έξω έστω και για λίγο, για δοκιμή. Ειναι διατεθειμένοι να τους στηρίξουν έστω στην αρχή. Αυτο που δεν καταλαβαίνω ειναι γιατι ενώ κανένας τους δεν θέλει να φύγει για να μην χάσουν τον τρόπο ζωής που εχουν ως τώρα, συνεχίζουν να γκρινιάζουν μη θέλοντας να βγούν καθόλου απο το comfort zone τους και με ό,τι συνεπάγεται αυτό (συνέχεια έξω, εκδρομές, θάλασσες, κλπ.) Φυσικά ποια ειμαι εγώ για να κρίνω τις επιλογές τους αλλά αυτο που λές κι εσύ, οταν σου λένε οτι εσυ βρίσκεσαι έξω και κοινώς δεν εχεις δικαίωμα να λες τιποτα διότι "εισαι εξασφαλισμένος" ε ναι κάπως περίεργο ακούγεται. Η κάθε περίπτωση ειναι ιδιάζουσα και δεν γίνεται να βάζουμε στο ίδιο καλάθι όλους οσους δεν θέλουν να φύγουν, ούτε όμως να κάνουμε εικασίες γι αυτούς που το τολμούν. Μου θυμίζει λίγο τη φάση με το δημοψήφισμα που εμεις οι απόδημοι δεν είχαμε δικαίωμα λόγου-ψήφου.
