Από προσωπική πείρα, τα δημόσια δημοτικά και γυμνάσια στην επαρχία της περιόδου 1995-2002 και λίγο αργότερα δεν ήταν διαφορετικά. Οι μαθητές που είχαν την ατυχία να είναι αλλοδαποί, να είναι από φτωχές οικογένειες (κανένας μας δεν ήταν πλούσιος, αλλά υπήρχαν κάποια πολύ φτωχά παιδιά στους υποτιθέμενους καιρούς της "ευμάρειας"), να είναι πιο χοντροί ή πιο άσχημοι από ό,τι πρέπει ή συνδυασμός αυτών απομονώνονταν με διάφορους τρόπους. Κανείς δεν μιλούσε σε αυτά τα παιδιά ή δεν έπαιζε μαζί τους, πολλές φορές έπεφταν θύματα εξευτελισμών ακόμα και παιδικού ξύλου. Παρά το διαρκές βάσανο κάποιων παιδιών δεν χρειαζόταν απαραίτητα να ανήκεις σε αυτές τις κατηγορίες για να δοκιμάσεις το bullying. Πολλοί από εμάς έχουμε φρικιαστικές αναμνήσεις από καταστάσεις που βρεθήκαμε στο στόχαστρο των "διάσημων" παιδιών του σχολείου, για μια αφορμή, πχ ένα στραβό κούρεμα ή φτηνά ρούχα που φορέσαμε. Όλα αυτά πάντα με την ανοχή και την πλήρη απάθεια των δασκάλων.Σε αυτή την ηλικία δεν έχεις την ωριμότητα να αντισταθείς σε αυτό το περιβάλλον, όμως πχ μπορείς να κάνεις στο λύκειο. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να μην βρεθείς στη θέση του κοροϊδευόμενου, και κάνεις τα πάντα για αυτό. Η εικόνα που ανακαλώ ακόμα και σήμερα από το δημοτικό σχολείο που πέρασα έξι χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, είναι μιας μικρο-κοινωνίας με άθλια και καταπιεστικά χαρακτηριστικά, με κινδύνους και παγίδες, με αδικίες κτλ. Και έτσι προετοιμαστήκαμε κατάλληλα για την κοινωνία...