Είμαι τριάντα χρονών και είμαι λάτρης της καθαριότητας του ωραίου και του καλαίσθητου.Κάθε φορά που βλέπω μουτζούρες σε πλατείες,αγάλματα και λοιπά έργα τέχνης οχι μόνο στεναχωριέμαι αλλά απελπίζομαι και όμως...εκεί κάπου στα δεκατρία μου μουτζούρωσα με μαρκαδόρο και εγω σε μια πλατεία πάνω σε μια μαρμάρινη επιγραφή.Οχι δεν ντρέπομαι δεκαπέντε χρόνια μετά γιατί με το μυαλό που είχα τότε δεν μπορούσα να σκεφτώ πόσο απαράδεκτη ηταν η πράξη μου.Κανένας δεν μας μίλησε ποτέ για το όμορφο,για το καθαρό,για τον σεβασμό και για τις αυτονόητες αξίες που καθορίζουν μια υγιή κοινωνία.Η απαράδεκτες πράξεις μας ειδικότερα στην περίοδο του σχολείου δεν μπορούσαν να μην αντικατροπτρίζουν το χάος και την έλλειψη παιδείας στο σχολείο.Έπρεπε σε ένα φοβικό και συγχρόνος χαοτικό περιβάλλον να μάθουμε απ'έξω το πάτερ ημών και τα θαύματα με θάλασσες που ανοίγουν αλλά ποτέ κανείς δεν μας μίλησε για τέχνη πολιτισμό και την σημασία τους.Η παιδεία είναι η σημαντικότερη επένδυση κάθε κράτους και καθορίζει άμεσα το μέλλον της.