Η αγορά μπορεί να είναι ελεύθερη αλλά θα πρέπει να υπάρχει ένα όργανο, το οποίο πρέπει να έχει την εποπτεία αυτής. Κάποιος πρέπει να διασφαλίζει και τα δικαιώματα των υπόλοιπων κοινωνικών μελών. Αυτό τον ρόλο βέβαια σε δημοκρατικές κοινωνίες να τον αναλαμβάνουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και όλοι αυτοί που συσσωρεύουν αυτοί τη στιγμή τον πλούτο με την επιβαλλόμενη ανακαταδιανομή του βάσει των κανόνων της ελεύθερης αγοράς αποφασίζουν για την τύχη του εργατικού δυναμικού. Συντηρητικές κυβερνήσεις ή έστω και σοσιαλδημοκρατικές όπως βλέπουμε αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι ανίκανες ή μάλλον δεν θέλουν καν να τα βάλουν με τους οικονομικούς γίγαντες. Οι κυβερνήσεις πρέπει να μπορούν να επεμβαίνουν σε περιπτώσεις καρτέλ - παράδειγμα στην Γερμανία η πρώην κυβέρνηση Μέρκελ επενέβη στην αγορά ενέργειας, η οποία προ πολλού είναι ιδιωτική πια, όταν κατάλαβε ότι οι πάροχοι είχαν από κοινού αποφασίσει αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος γιατί έτσι ήθελαν οι εταιρείες ή το καινούριο νομοσχέδιο της καταβολής του κατώτατου μικτού ωρομισθίου των 8.50 ευρώ, που θα εφαρμοστεί από την 1/1/2015 με δυστυχώς πολλές εξαιρέσεις. Το δόγμα ότι η αγορά ρυθμίζεται από μόνη της δεν ισχύει πια και ανήκει στο παρελθόν.