Κάθε φορά που περνάω από εκεί, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ανάμεσα σε σκασμένη άσφαλτο, σκόρπια σπίτια και ταβέρνες καλυμμένα με μουσαμά, βιομηχανικές εξόδους και εισόδους, πεταμένα μπάζα παράπλευρα του δρόμου και ερημιάς μένουν άνθρωποι.