Μάταια προσπαθώ να διορθώσω το παράδειγμα. Απόπειρα:Ενώ οι χωρικοί τραβάνε για το παζάρι, τους σταματά ο μεσάζοντας και τους λέει: «Γνωρίζετε ότι καθώς φέτος η σοδειά σε όλη τη χώρα υπήρξε καλή, δεν θα πιάσετε πάνω από $8 τον τόνο. Εγώ όμως σας αγοράζω το ⅓ της σοδειάς σας προς $8,5 τον τόνο. Δέχεστε;». Οι χωρικοί φυσικά και δέχονται και φθάνοντας στο παζάρι ανακαλύπτουν ότι επειδή κι οι υπόλοιποι παραγωγοί σκέφτηκαν σαν κι αυτούς και πούλησαν το ⅓ της σοδειάς τους σε κάποιον μεσάζοντα πριν φτάσουν στο παζάρι, οι τιμές έχουν μείνει στα επίπεδα των χρονιών με κανονική σοδειά ($10 τον τόνο).Με την παραπάνω διόρθωση η παρέμβαση των μεσαζόντων ανεβάζει τις τιμές όπως θα θέλαμε, χωρίς όμως μια χούφτα χωρικοί να μπορούν να τις μεταβάλουν και να έχουν μάλιστα συνείδηση της δύναμής τους αυτής.Το πρόβλημα είναι ότι με τον καιρό οι χωρικοί θα μάθουν δύο ακόμα πράγματα: 1. αν τις καλές χρονιές πουλήσουν στον μεσάζοντα, στις κακές θα το μετανιώσουν· 2. αν πουλήσουν στον μεσάζοντα προς $8,5 τον τόνο, τελικά στο παζάρι θα πιάσουν $10 τον τόνο κι όχι $8 που τους έλεγε ο μεσάζοντας. Γιατί λοιπόν να του πουλήσουν τόσο φθηνά;